راهنمای پرورش گل آفتابگردان

آفتابگردان های زرد روشن (Helianthus annuus) گل پوست تابستان است. آنها به طور معمول در اواسط تابستان شکوفا می شوند و می توانند تا اوایل پاییز ادامه داشته باشند. این گلها که به طور متوسط ​​در حدود 3 تا 6 اینچ امتداد دارند ، دارای یک دیسک مرکزی وسیع هستند که توسط گلبرگهای کوتاه احاطه شده است.

گیاه اصلی گونه گلبرگهای زرد نارنجی با دیسک قهوه ای یا بنفش را نشان می دهد ، اما اکنون تولید کنندگان گلهایی را در چندین رنگ دیگر تولید کرده اند. گلهای آفتابگردان روی ساقه ای مودار ، محکم و ایستاده رشد می کنند که می تواند چندین فوت ارتفاع داشته باشد. ساقه ها می توانند یک گل را در خود جای دهند یا با چندین گل منشعب شوند. برگهای ناهموار ، کرک دار ، بیضی شکل تا مثلثی در امتداد ساقه رشد می کنند. در پاییز ، دیسک ها جای خود را به دانه های آفتابگردان می دهند ، که قرعه کشی اصلی پرندگان و سایر حیوانات وحشی است.

گلهای آفتابگردان نام مشترک خود را دارند زیرا سر گلها هر روز به سمت مسیر خورشید می چرخند. این گلها یک ساله هستند ، یعنی چرخه رشد خود را در یک سال کامل می کنند. بنابراین ، آنها گیاهانی سریع رشد می کنند و معمولاً حدود 80 تا 120 روز پس از جوانه زدن بذرها به بلوغ گلدهی خود می رسند. آنها باید در بهار پس از گرم شدن خاک باغچه تا حداقل 55 درجه فارنهایت کاشته شوند.

مراقبت از آفتابگردان

در مورد تنها الزامات اجباری برای رشد آفتابگردان ، مکان آفتابی و خاک زهکشی شده است. در صورت امکان ، مکانی را انتخاب کنید که در مقابل وزش باد شدید که ممکن است این گیاهان سر به فلک کشیده شود ، در امان باشد. کاشت آفتابگردان به صورت گروهی می تواند مفید باشد ، بنابراین آنها می توانند یکدیگر را در برابر باد و باران حمایت کنند. پرورش دهندگان معمولاً باید گل آفتابگردان خود را مخصوصاً انواع بلند را شرط بندی کنند تا رشد قائم داشته باشند. گیاهان وقتی شکوفا می شوند بسیار سنگین می شوند. کاشت گل آفتابگردان در امتداد حصار ساده ترین راه برای قلمه زدن آنها است. چوب های بامبو نیز به قدری قوی هستند که می توانند قائم آنها باشند. هنگام قرار دادن چوب ها دقت کنید تا به ریشه گیاه آسیب نرسانید.

گل آفتابگردان دوست ندارند با علف های هرز رقابت کنند ، بنابراین باغ را تمیز نگه دارید. مالچ زدن به اطراف آفتابگردان ها هم به حفظ رطوبت خاک و هم برای مهار علف های هرز کمک می کند. علاوه بر این ، حیوانات وحشی اغلب جذب نهال آفتابگردان می شوند. بنابراین بهتر است از نهال ها با پوشش ردیف یا غربالگری محافظت کنید ، هنگامی که گیاهان 1 تا 2 فوت قد می کشند ، پوشش را بردارید.

سبک

برای داشتن بهترین ساقه های گلدار و مقاوم ، آفتابگردان خود را در آفتاب کامل بکارید ، یعنی در اکثر روزها حداقل شش ساعت از تابش مستقیم آفتاب برخوردار باشید. از آنجا که هلیوتروپیک هستند (گلهایشان به دنبال خورشید است) ، قرار گرفتن در معرض آفتاب به آنها کمک می کند تا مستقیماً بمانند تا اینکه به خم شدن به سمت جهتی که نور غالب است ، خم شوند.

خاک مناسب

گل آفتابگردان تقریباً در هر خاکی رشد خواهد کرد. آنها می توانند خاک های فقیر و خشک را تحمل کنند. با این حال ، آنها در خاک زهکشی شده خوب که حاوی مقدار مناسبی از مواد آلی است ، بهترین عملکرد را خواهند داشت.

آبیاری

اگرچه تحمل شرایط خشک را دارد ، اما آبیاری منظم گل آفتابگردان به آنها کمک می کند تا گل ها را گل کنند. آنها اغلب در دوره های خشکسالی شکوفه را متوقف می کنند. اجازه دهید 1 تا 2 اینچ سطح بالای خاک در بین آبیاری خشک شود. اگر آفتابگردان افتاده و خاک آن خشک است ، این اغلب نشانه آب بیشتری است.

دما و رطوبت

دمای مطلوب برای پرورش آفتابگردان بین 70 تا 78 درجه فارنهایت است. اما تا زمانی که نیاز رطوبت آنها تأمین شود در برابر گرمای زیاد تحمل می کنند. و آنها می توانند محیط های تا حدودی سرد و آفتابی را کنترل کنند. بعلاوه ، آنها در برابر رطوبت بالا تحمل می کنند ، اما برای جلوگیری از پوسیدگی ریشه و سایر بیماری ها ، باید خاک خوب تخلیه و گردش هوا خوبی داشته باشند.

کود دهی

گل آفتابگردان از کودی حاوی فسفر و پتاسیم قدردانی می کنند تا به آنها یادآوری کنند که قرار است گلهایی را در آن ساقه های بلند قرار دهند. اگر خاک غنی و لومی دارید ، ممکن است نیازی به مکمل کود نباشد. اما اگر خاک ضعیف دارید ، به دنبال دستورالعمل های برچسب ، از بهار کود آهسته رهش دهید. مراقب باشید که بیش از حد به گیاهان خود غذا ندهید ، این امر باعث دوک شدن ساقه ها می شود.

گل آفتابگردان را می توان با گرفتن قلمه و ریشه زایی تکثیر کرد ، اما روش ساده تر این است که مقداری از بذرها را جمع آوری کرده و برای کاشت بهار بعد ذخیره کنید. گلها باید از اوایل پاییز شروع به بلوغ کنند. وقتی این اتفاق می افتد ، سرها به سمت پایین می چرخند و گل های موجود در دیسک مرکزی خرد می شوند. تنها راه مطمئن برای تشخیص آماده بودن بذر برای برداشت این است که چند عدد را بیرون بکشید و باز کنید. اگر هسته های بذر داخل پوسته چاق باشد ، آماده برداشت هستند.

برای برداشت ، کل سر گل را با حدود 1 فوت ساقه متصل برش دهید و آن را در یک مکان گرم و خشک و تهویه و دور از حشرات و جوندگان آویزان کنید. سر دانه ها را با پارچه پنیر یا کیسه کاغذی بپوشانید تا بذرهای شل گرفته شود. سوراخهای کوچکی را برای پوشش تهویه ایجاد کنید. وقتی بذرها کاملاً خشک شدند ، می توان آنها را به راحتی از سر گل مالش داد و جمع کرد. برخی از بزرگترین و پرپشت ترین بذرها را که بیشترین شانس جوانه زدن را دارند انتخاب کنید و تا زمان کاشت بهار آنها را در یک مکان خشک و خنک نگهداری کنید.

اگر سر دانه های آفتابگردان برای تهیه غذای زمستانی برای پرندگان روی ساقه ها باقی مانده باشد ، می توانید انتظار داشته باشید که آنها به راحتی بذر خود را بکارند و بسیاری از بذرهای داوطلبانه را در بهار سال آینده ارسال کنند. این نهال ها را می توان در صورت لزوم نازک کرد تا تکه جدیدی از گل آفتابگردان ایجاد شود.

چگونه می توان آفتابگردان را از طریق بذر پرورش داد؟

آفتابگردان معمولاً از دانه رشد می کند. بذور را می توان مستقیماً در باغچه کاشت پس از آنکه تهدید از سرما در بهار از بین رفت ، یا می توان سه تا چهار هفته قبل از پیوند به باغ ، آنها را در داخل خانه شروع کرد. گلدان های پیت یا کاغذی که در نهایت می توانند مستقیماً در زمین کاشته شوند ، برای نهال هایی که در فضای داخلی شروع به کار می کنند ، توصیه می شود ، زیرا گل آفتابگردان دوست ندارند ریشه آنها آشفته شود.

بذرها را در باغچه به عمق 1 تا 2 اینچ در یک سنگر کم عمق با فاصله حدود 6 اینچ بکارید. آنها را کمی مرطوب نگه دارید (اما نمناک نباشید) تا زمانی که جوانه بزنند ، که حدوداً هفت تا 10 روز طول می کشد. انواع بلندتر باید با فاصله یک از 1 تا 1.5 فوت نازک شوند. انواع کوتوله را می توان با فاصله ای تقریباً یک فوت از یکدیگر پرورش داد.

آفات / بیماری های شایع

چندین مسئله آفات و بیماری ها می توانند روی گل آفتابگردان تأثیر بگذارند. پرندگان و جوندگان علاقه زیادی به دانه ها دارند. بنابراین اگر می خواهید برای کاشت بذر صرفه جویی کنید ، سر گلها را با تور بپوشانید تا از آفات محافظت شود. علاوه بر این ، پروانه آفتابگردان تخم های خود را روی گیاه می گذارد و لاروها از گل های گل تغذیه می کنند ، تونل می شوند و سوراخ هایی در بذر ایجاد می کنند.
آفت کش ها می توانند به کنترل پروانه ها کمک کنند. به همین ترتیب ، ممکن است سوسک ها یا مکمل هایی که شاخ و برگ می خورند دچار مشکل شوند. گل آفتابگردان همچنین می تواند مستعد بیماری های قارچی از جمله کپک پودری و زنگ زدگی باشد. برای جلوگیری از چنین بیماری هایی ، گردش هوای کافی در اطراف گیاهان خود را فراهم کنید و به محض مشاهده اولین علائم عفونت ، یک قارچ کش باغبانی استفاده کنید.

انواع آفتابگردان

انواع جدید و شگفت انگیز آفتابگردان هر ساله منتشر می شوند. در اینجا چند مورد برجسته وجود دارد:

“Russian Giant” یک گل زرد منفرد دارد که می تواند تا 20 اینچ عرض داشته باشد. با رشد 10 تا 12 فوت ، این رقم بسیار خوبی برای تولید بذر است.
‘Teddy Bear’ یک نوع کوتوله عالی است که دارای یک گل گل کرکی است ، 1 تا 2 فوت قد بلند است. در ظروف به خوبی کار می کند.
‘Giant Sungold’ نسخه بلندتر “خرس عروسکی” است که تا 5 فوت قد می رسد.
آفتابگردان “Autumn Mix” پرورش دهنده های بلندی (6 فوت یا بیشتر) هستند که رنگین کمانی از رنگ های پاییزی را بر روی گلهای بزرگ به شما هدیه می دهند.
آفتابگردان ‘Italian White’ گیاهانی با قد 4 فوت با گلهای سفید خامه ای هستند که دانه های خوبی برای غذای پرندگان تولید می کنند.

منبع