شرمساری از سوء استفاده جنسی در دوران کودکی را کنار بگذارید!

“من فقط احساس می کنم باید آن را متوقف می کردم.” من بارها چنین کلماتی را از بازماندگان سوء استفاده جنسی در دوران کودکی (CSA) شنیده بودم. این بار آنها را لوری که برای درمان استرس پس از سانحه به من مراجعه کرده بود، صحبت کرد. لوری با برادر بزرگترش دوستی داشت و او و دوستانش حدود یک سال زمانی که لری در مدرسه ابتدایی بود، لری را مورد تماس جنسی ناخواسته قرار دادند. در حال حاضر به عنوان یک بزرگسال تقریباً 40 سال بعد، او خود را به خاطر آنچه که تجربه کرده بود سرزنش کرد. متأسفانه تجربه ناراحت کننده دوران کودکی لری چندان غیر معمول نیست و درد CSA می تواند دهه ها ادامه داشته باشد.

مبارزه با شرمساری

یکی از رایج ترین واکنش ها به سوء استفاده جنسی در دوران کودکی شرم است. احساس شرمندگی فراتر از این است که تصور کنیم ما اشتباه کرده ایم و باور داریم که به نوعی اشتباه می کنیم. این احساسات با داستانهایی که ذهن ما به طور ناعادلانه در مورد تجربه آسیب زای ما به ما می گوید، ارتباط تنگاتنگی دارد.

“من باید آن را متوقف می کردم.” مانند لوری، بسیاری از بازماندگان CSA فکر می کنند باید می توانستند از سوء استفاده جلوگیری کنند یا او باید بیشتر برای جلوگیری از آن تلاش می کرد. برخی ممکن است خود را سرزنش کنند که برای مقاومت در برابر پیشرفت های جنسی اقدامات بیشتری انجام نداده یا خطری را پیش بینی نکرده اند.

“من معیوب هستم” بسیاری از انواع ضربه ها می توانند احساس “آلوده بودن” را در ما ایجاد کنند، که ممکن است به ویژه پس از سوء استفاده جنسی شدید باشد. بازماندگان CSA احساس کردند که به نوعی با این تجربه مشخص شده و حتی آن را به عنوان یک شکست اخلاقی شخصی تلقی می کنند. آنها همچنین ممکن است نگران باشند که اگر دیگران در مورد سابقه سوء استفاده خود بدانند، درباره آنها بد فکر خواهند کرد.

“من باید تا حالا از پسش بربیام.” همچنین شایع است که احساس می کنیم هنوز آسیب در بزرگسالی چگونه بر ما تأثیر می گذارد. بازماندگان ممکن است از خود به خاطر ادامه مبارزه با اعتماد و صمیمیت (جنسی یا غیرجنسی)، یا تحریک در موقعیتهایی که به طور عینی ایمن هستند، انتقاد کنند. واکنشهای شدید ترس نیز می تواند باعث شود احساس کنیم که ما کنترل ذهن و بدن خود را نداریم، که می تواند منجر به انتقاد از خود در مورد توانایی های مقابله ای ما شود.

متأسفانه این اعتقادات اغلب با پاسخ های دیگران تشدید می شود، که ممکن است نشان دهند که شخص باید بیشتر برای جلوگیری از آن تلاش می کرد، یا “در مورد این موضوع توافقی بیش از حد انجام می دهند.” به گفته جسیکا بودی، دکتری، روانشناس بالینی و متخصص تروما در دانشگاه پنسیلوانیا ، این پاسخ های بی اعتبار “می تواند از نظر روانی به ویژه مضر باشد”. نادیده گرفتن تجربه کودک می تواند او را به زیر سال بردن ادراک خود و انتقاد از خود در مورد ناراحتی از سوء استفاده سوق دهد.رها کردن شرم

شفا از آسیب ناشی از سوء استفاده جنسی در دوران کودکی می تواند راهی طولانی باشد و با دلسوزی به خود هموار باشد. همه چیزهایی که ما در هنگام شفا به خود ارائه می دهیم در زمینه دوست داشتن خودمان همانطور است که هستیم.

از پشتیبانی مورد نیاز خود کمک بگیرید. به دنبال درمانگری باشید که در درمان بازماندگان CSA مهارت دارد، که می تواند گوش دلسوز و ابزارهای موثر ارائه دهد. انجمن بین المللی مطالعات استرس تروماتیک منابعی را برای بازماندگان تروما، از جمله عملکرد جستجوی درمانگر، ارائه می دهد. همچنین می توانید از وب سایت مرکز ملی PTSD دیدن کنید، که مروری بر درمان های مبتنی بر شواهد موجود، مانند درمان پردازش شناختی (CPT) و حساسیت زدایی و پردازش مجدد حرکت چشم (EMDR) ارائه می دهد.

بسیاری از بهترین درمان های آزمایش شده مبتنی بر ذهن آگاهی و درمان رفتاری شناختی (CBT) است. آنها تکنیک های ساده ای را ارائه می دهند که می توانید با یک درمانگر و به تنهایی تمرین کنید. در اینجا سه ​​رویکرد CBT مبتنی بر ذهن آگاهی است که می توانید بلافاصله از آنها استفاده کنید:

اقامت در لحظه  تمرینات ذهن آگاهی می تواند بخش قدرتمندی از روند درمان باشد. لازم نیست مدت طولانی در مدیتیشن خاموش بنشینید. فقط چند دقیقه را به تنفس های آهسته و آگاهانه اختصاص دهید. داخل بینی و بیرون دهان به ویژه باعث آرامش سیستم عصبی می شود. سعی کنید برای سه باری آرام نفس بکشید و بشمارید شش. همانطور که با نفس خود ارتباط برقرار می کنید ، توجه کنید که افکار شما اینطور نیستند. آنها رویدادهای ذهنی هستند که می آیند و می روند بدون آنکه مشخص شود شما کی هستید. با خود به عنوان ناظر تجربه داخلی خود، بدون هیچ گونه داستانی که ذهن به ما بگوید، ارتباط برقرار کنید.

ارتباط با بدن همچنین می تواند ما را در زمان حال زمین گیر کرده و به بازگرداندن احساس ایمنی کمک کند. سوء استفاده جنسی اغلب ما را از خود جسمی خود دور می کند زیرا بدن مکان امنی نیست. اما همانطور که به آرامی به بدن باز می گردیم، می توانیم با خود جسمانی خود ارتباط مجدد برقرار کرده و رابطه ای عاشقانه با تمام وجودمان برقرار کنیم. می توانید با نشستن یا دراز کشیدن با چشمان باز یا بسته شروع کنید – هر آنچه برای شما راحت است. هنگام حرکت بدن، به احساس تنفس آگاهی دهید. پاهایتان را در جایی که استراحت می کنند احساس کنید. به هر حسی که در دستان شماست توجه کنید. از آگاهی از تنفس در سراسر بدن استقبال کنید.مدیریت افکار ما  ما همچنین می توانیم مفروضات خود را در مورد سوء استفاده بررسی کنیم. با توجه به داستانهایی که ذهن شما برای شما تعریف می کند، شروع کنید، که معمولاً بازتاب واقعی اتفاقات و معنای آن نیست. ما می توانیم این ایده را که سوء استفاده از ما به طور اساسی آسیب دیده است به چالش بکشیم. هدف قرار گرفتن در این راه نمی تواند حقیقت هویت شما را تغییر دهد. ما همچنین می توانیم با این فرض که باید آن را متوقف کرده بودیم مخالفت کنیم. ما اغلب فشارهای شدیدی را که در آن زمان احساس می کردیم به حداقل می رسانیم – هنگامی که سوءاستفاده در حال رخ دادن بود ، ما به معنای واقعی کلمه فکر نمی کردیم که بتوانیم “نه” بگوییم.

بودی می گوید: “بازماندگان سوء استفاده اغلب فکر می کنند که” باید گزارش می دادم “یا” باید به افراد بیشتری می گفتم. ” موفقیت آمیز.” دلیل این امر اغلب مربوط به ناتوانی نسبی کودکان در مقایسه با مجرم و مقامات است. “بدی می گوید:” اغلب آنچه ما می بینیم این است که ترس از مجازات، سرزنش، انتقام جویی یا باور نکردن بر تمایل به افشای آنها غلبه می کند. “

در این زمینه می توانید به خودتان یادآوری کنید که بچه ها در سن بدرفتاری چگونه هستند – چگونه ذهن آنها کار می کند ، جهان از دیدگاه آنها چگونه است و چگونه می توان در جهان به عنوان یک کودک حرکت کرد. همه و همه چیز بسیار بزرگتر به نظر می رسد وقتی فقط 4 فوت قد دارید. منصفانه نیست که بر اساس دانش و تجربه بزرگسالان درباره خودمان قضاوت کنیم.

ما همچنین می توانیم این باور را زیر سوال ببریم که باید تا کنون بر آن غلبه کنیم. خاطرات آسیب زا به دلیل ماهیت خود می توانند سالها و حتی دهه ها برای ما ادامه داشته باشند. بدی می گوید ترس مداوم از مناظر، صداها یا بوهای مربوط به ضربه، ما را در برابر تهدیدات آینده مصون نگه می دارد. او می گوید: “مغز ما برای زنده نگه داشتن گونه انسان طراحی شده است.” “آنها برای محافظت از ما طراحی شده اند.” خاطرات احساسی شدید از سوء استفاده در دوران کودکی بخشی از این مکانیسم محافظتی است.با خودمان مهربان رفتار کنیم.  وقتی از آنچه هستیم شرمنده می شویم، تمایل داریم برای مهربانی با خود تلاش کنیم. اما وقتی با خود خوب رفتار کنیم، به خود نشان می دهیم که ارزش مراقبت از خود را داریم. راههای زیادی برای دوست داشتن خودمان وجود دارد. ما می توانیم فعالیتهایی را برنامه ریزی کنیم که از انجام آنها لذت می بریم و به چیزهایی که ما را پایین می آورند نه بگوییم. ما می توانیم زمان خود را بر افرادی متمرکز کنیم که بهترین ها را در ما نشان می دهند و تا آنجا که ممکن است از کسانی که انرژی ما را تخلیه می کنند اجتناب می کنند. احترام به خود می تواند پادزهر موثری برای شرمندگی باشد.

یکی از مهربان ترین کارهایی که می توانیم برای خود انجام دهیم این است که در مورد آسیب خود با یک دوست یا درمانگر مورد اعتماد صحبت کنیم. ما اغلب می خواهیم از خاطراتی که به دلایل واضح اتفاق افتاده اجتناب کنیم. درد کشیدن درد گذشته سخت است اما شفا از طریق رویارویی با آن حوادث یافت می شود. همانطور که ما داستان خود را به اشتراک می گذاریم، خاطرات نیش خود را از دست می دهند. بررسی مجدد رویدادها همچنین می تواند به ما کمک کند تا برخی از مفروضات خود را زیر سوال ببریم، مانند این که باید بیشتر برای جلوگیری از آن تلاش می کردیم. غالباً در می یابیم که “خودمان را رها کنیم” آسان تر است زیرا روایت آنچه اتفاق افتاده را مرور می کنیم و به خود یادآوری می کنیم که چرا نمی توانیم از آن جلوگیری کنیم. اگر ترجیح می دهیم آن را با شخص دیگری به اشتراک نگذاریم، نوشتن خاطراتمان نیز می تواند راه بسیار موثری برای ایجاد صلح با آنها باشد.

همانطور که در دوران نقاهت دوران کودکی خود بهبود می یابید، در هر مرحله از مسیر خود را در آغوش بگیرید. لازم نیست منتظر بمانیم تا در جای بهتری قرار بگیریم تا شرم را کنار بگذاریم. به خود دلسوزی محبت آمیزی را ارائه دهید نه به این دلیل که به هیچ وجه دچار کمبود هستید، بلکه به این دلیل که در حال حاضر کامل هستید – و ارزش مراقبت از آن را دارید.