برترین جاذبه های توریستی نپال

نپال کشوری به طرز شگفت انگیزی متنوع است که به دلایل زیادی بازدیدکنندگان را به خود جذب می کند. برخی فریفته ندای کوه ها هستند و به دنبال صعود یا پیاده روی در هیمالیا هستند، برخی دیگر شیفته فرهنگ و شهر معروف کاتماندو هستند، و برخی دیگر به امید یافتن نوعی بیداری معنوی می آیند. نپال می تواند یک ماجراجویی آدرنالین، یک چشم بازکننده فرهنگی، یک تجربه تغییر دهنده زندگی یا همه موارد فوق باشد.

بیشتر مسافران مدتی را در کاتماندو به بازدید از جاذبه های مقدس و تاریخی می گذرانند و سپس به سایر نقاط کشور می روند. برخی از بهترین مکان‌ها برای بازدید در خارج از پایتخت، پارک ملی چیتوان برای تماشای حیات وحش، و شهر کنار دریاچه پوخارا ، منطقه‌ای محبوب برای پیاده‌روی هستند.

کوهنوردان گزینه های مختلفی را در سراسر نپال پیدا خواهند کرد که مهمترین آنها مناطق اورست، آناپورنا و لنگتانگ هستند.

در سال 2015، زمین لرزه بزرگی نپال را لرزاند که باعث خسارت شدید در کاتماندو و سایر مناطق شد، اما بازسازی در حال انجام است و پیشرفت قابل توجهی بوده است. بسیاری از آسیب ها ترمیم شده است، اگرچه برخی از گنجینه های تاریخی برای همیشه از بین رفتند.

1. کاتماندو

کاتماندو، پایتخت و بزرگترین شهر نپال، شبیه هیچ شهر دیگری در جهان نیست. ساختمان های در حال پوسیدگی در قلب شهر تضاد کاملی با فضای سرزنده ای است که در خیابان ها نفوذ می کند. بوی بخور از فروشگاه ها می پیچد در حالی که فروشندگان خیابانی کالاهای خود را هل می دهند و مردم به زندگی روزمره خود می پردازند، همه در پس زمینه معابد تاریخی و مجسمه های کنده کاری شده.

برای چند صد سال، کاتماندو یکی از سه شهر سلطنتی رقیب به همراه باکتاپور و پاتان بود. این سه که در مجاورت یکدیگر قرار دارند، امروزه تقریباً با هم اجرا می شوند.

نقطه برجسته کاتماندو از دیرباز میدان دوربار، بزرگترین میدان کاخ در سه شهر سلطنتی و یک میراث جهانی یونسکو بوده است. معابد و بناهای تاریخی با اشکال، اندازه‌ها، سبک‌ها و مذاهب مختلف در اینجا یافت می‌شوند.

میدان دوربار کاتماندو در زلزله سال 2015 به شدت آسیب دید و بسیاری از ساختمان‌ها غیر قابل تعمیر تخریب شدند، اما همچنان مکانی ویژه برای بازدید است.

2. باکتاپور

باکتاپور، سومین شهر از “شهرهای سلطنتی” در مسیر تجاری قدیمی به تبت، درست خارج از کاتماندو قرار دارد. برای باکتاپور، مسیر تجاری هم یک پیوند شریانی و هم منبع اصلی ثروت بود. دورافتادگی نسبی آن در آن زمان به شهر اجازه می داد تا به طور مستقل و به گونه ای توسعه یابد که آن را از دو شهر دیگر متمایز کند.

بر خلاف پاتان و کاتماندو، جمعیت باکتاپور عمدتاً هندو هستند. بهترین مکان برای شروع گشت و گذار در شهر میدان دوربار است که علاوه بر کاخ سلطنتی، چندین معابد نیز در آن قرار دارد. کل این منطقه در فهرست میراث جهانی یونسکو قرار دارد.

بسیاری از ساختمان‌های میدان دوربار در باکتاپور در زلزله 2015 آسیب دیدند، معابد اصلی نزدیک به تعمیر کامل هستند، اما پیشرفت در بسیاری از مناطق اطراف آن به سرعت پیش نرفت.

3. استوپای بودانات (Bodhnath)

استوپا Bodhanath، درست خارج از کاتماندو، یکی از بزرگترین استوپاها در نوع خود در جهان است و قدمت آن به حدود قرن ششم، احتمالاً حتی قبل از آن، می رسد. مانند باکتاپور، در مسیر تجاری قدیمی به تبت قرار دارد و یکی از میراث جهانی یونسکو است.

استوپا خود نماد روشنگری است، اما در Boudhanath نمادگرایی به ویژه واضح است. هر شکل متفاوت نشان دهنده یکی از پنج عنصر زمین، آب، آتش، هوا و کره است که از ویژگی های پنج بودا نیز هستند. وحدت آنها که به شکل استوپا گرد هم آمده اند، ساختار خود جهان را به شکلی انتزاعی منعکس می کند.

استوپا در طول زلزله 2015 آسیب جزئی دید و اکنون به طور کامل تعمیر شده است.

4. پوخارا

پوخارا یکی از دیدنی‌ترین شهرهای نپال است که در پایه کوهپایه‌ها قرار دارد و توسط برخی از بلندترین کوه‌های جهان – دائولاگیری، ماناسلو، و آناپورنا اول احاطه شده است. برای کوهنوردان، پوخارا دروازه هیمالیا و نقطه شروع سفر به جومسوم و منطقه آناپورنا است. همچنین مکانی فوق‌العاده برای استراحت، قبل یا بعد از یک سفر پیاده‌روی است.

از نظر جمعیت، این دومین شهر بزرگ نپال پس از کاتماندو است، اما هنوز مانند یک شهر بزرگ احساس نمی شود. همانطور که از کاتماندو در 200 کیلومتری شرق سفر می کنید، تقریباً بلافاصله متوجه هوای پاک تر و آب و هوای مطبوع خواهید شد. دریاچه Phewa با مجموعه ای از هتل ها، رستوران ها و فروشگاه های کنار دریاچه، برای کسانی که به دنبال کمی آرامش هستند ایده آل است.

5. پیاده روی در منطقه آناپورنا

منطقه آناپورنا یکی از محبوب ترین مناطق کوهنوردی در نپال است که گزینه هایی از چند روز تا چند هفته را شامل می شود. سه مسیر اصلی در منطقه آناپورنا با هم تلاقی می‌کنند و در مکان‌هایی با هم ترکیب می‌شوند، و شما می‌توانید بخشی یا تغییر مسیرها را انتخاب کنید. مسیرها به خوبی مشخص شده اند و به راحتی قابل پیگیری هستند.

مسیر آناپورنا در اطراف کوه آناپورنا حدود 21 روز طول می کشد تا تکمیل شود و بین افرادی که زمان کافی دارند بسیار محبوب است. این مسیر گاهی اوقات «مدار پای سیب» نامیده می‌شود، با اشاره به این واقعیت که بیشتر چایخانه‌های این مسیر نسخه مخصوص پای سیب سرخ شده را سرو می‌کنند.

یک مقصد محبوب پیاده‌روی در این منطقه که اغلب در بسته‌های پیاده‌روی در ترکیب با پیست آناپورنا ارائه می‌شود، سفر به تپه پون (3210 متر) در نزدیکی غورپانی است. بیشتر کوهنوردان سعی می کنند زودتر در تپه پون باشند تا طلوع خورشید و منظره خیره کننده دائولاگیری، آناپورنا جنوبی، ماچاپوچاره و سینگا چولی را ببینند.

پناهگاه آناپورنا بین قله های آناپورنا قرار دارد و رسیدن به آن پنج روز طول می کشد. Muktinath در راه آناپورنا است اما از آن زمان به خودی خود به یک مقصد تبدیل شده است. مسیر Muktinath در دره Kali Gandaki در سمت شرقی Annapurna اجرا می‌شود و هفت روز طول می‌کشد. شمال Muktinath موستانگ است، منطقه کوچکی که تنها در سال 1992 به روی گردشگران باز شد. این منطقه فرهنگ جذاب خود را دارد.

از بسیاری جهات، منطقه آناپورنا، در شمال پوخارا، یک منطقه ایده آل برای پیاده روی است. تضادهای چشمگیر حومه نپال، از پوشش گیاهی نیمه گرمسیری دره پوخارا تا ناحیه سایه باران خشک، با ویژگی های فلات تبت، به ویژه قابل مشاهده است. مردم و فرهنگ ها نیز بسیار متفاوت هستند: ویژگی های چهره، غذا، خانه، سبک زندگی، آداب و رسوم و مذهب.

منطقه آناپورنا در سال 1986 به عنوان منطقه حفاظت شده اعلام شد. مهمتر از همه، این منطقه دارای زیرساخت خوبی برای حمایت از کوهنوردان زیادی است که از این منطقه می آیند. مسیرها به خوبی نگهداری می شوند و غذا و اقامتگاه فراوان است.

6. پارک ملی چیتوان

پارک ملی چیتوان مکانی است که می‌توان برای تجربه قسمتی متفاوت از نپال به آن سفر کرد. این مکان فوق العاده ای برای تماشای حیات وحش است و فضایی از نوع سافاری دارد. در ارتفاع 100 متری در برخی مناطق، بسیار پایین‌تر از کاتماندو در ارتفاع 1400 متری، چیتوان دارای آب و هوای موسمی استوایی است که کاملاً متفاوت از آنچه در نپال انتظار دارید.

مسافران برای دیدن حیات وحش به اینجا می آیند. این پارک محل زندگی کرگدن ها، ببرهای بنگال، پلنگ، خرس تنبل، گور (گاومیش)، آهو و بسیاری از موجودات دیگر است. دلفین های آب شیرین (گانژتیک) و تمساح ها در رودخانه ها و نهرها زندگی می کنند اما به ندرت دیده می شوند. بیش از 500 گونه پرنده، چیتوان را به بهشتی برای پرنده شناسان تبدیل کرده است. گشت‌ها از اقامتگاه‌ها شما را با پای پیاده یا بیشتر اوقات با فیل‌ها به داخل پارک می‌برند تا از نزدیک از حیوانات دیدن کنید.

چیتوان در جنوب غربی کاتماندو نزدیک مرز هند قرار دارد و در فهرست میراث فرهنگی جهانی یونسکو گنجانده شده است.

بهترین زمان برای بازدید از چیتوان از اکتبر تا فوریه است. میانگین دما در حدود 25 درجه سانتیگراد (77 درجه فارنهایت) با رطوبت بالا است، اگرچه صبح ها می تواند کاملا خنک باشد. از ژوئن تا سپتامبر، فصل باران های موسمی، همراه با باران های مکرر و شدید است.

7. پیاده روی در منطقه Langtang

منطقه Langtang، محل پارک ملی Langtang ، منطقه ای باورنکردنی برای پیاده روی، با گذرگاه های مرتفع، مناظر وسیع، صومعه های قدیمی و مناظر زیبای کوهستانی است. جنگل های رودودندرون در طول فصل پیاده روی بهار شکوفا می شوند و به مناظر رنگ می بخشند.

این منطقه که محل زندگی مردم شرپا است، نسبت به سایر مناطق محبوب کوهنوردی در نپال کمتر توسعه یافته است و علیرغم نزدیکی نزدیک به کاتماندو، عموماً در مسیرهای پیاده‌روی کمتر شلوغ است. دهکده‌هایی با مهمان‌خانه و غذا در طول مسیر یافت می‌شوند، اگرچه نسبت به سایر مناطق کوهنوردی گسترده‌تر هستند. برخی از روستاهای این منطقه در زلزله سال 2015 به طور کامل ویران شدند.

از کاتماندو می توان به راحتی با جیپ در عرض هفت تا هشت ساعت به این منطقه رسید. در یک روز صاف، قله Langtang Lirung (7245 متر) که بر منطقه اطراف به همین نام تسلط دارد، از کاتماندو قابل مشاهده است.

طول و مدت پیاده روی در لانگ تانگ بسته به مسیر از چند روز تا چند هفته متغیر است. برخی از کوهنوردان هلامبو و لنگتانگ را برای یک مسیر طولانی تر ترکیب می کنند.

8. Swayambhunath (معبد میمون ها)

Swayambhunath که بر روی یک تپه در غرب کاتماندو قرار دارد، دومین زیارتگاه مهم دره کاتماندو پس از Boudhanath است. به دلیل وجود میمون‌های ساکن در بخش‌هایی از معبد، این معبد با محبت بیشتری به معبد میمون‌ها معروف است.

Swayambhu Stupa که با چشمان خدای حاضر در همه جا نقاشی شده است، بخش مرکزی مجموعه معبد را تشکیل می دهد. این مکان در ابتدا یک مکان مذهبی ماقبل تاریخ بود، اما قدمت مجموعه معبد به قرن پنجم می رسد. سویامبو نقش عمده ای در زندگی بوداییان وجریانا در شمال نپال و تبت، اما به ویژه بوداییان نیواری دره کاتماندو ایفا می کند.

زمین لرزه سال 2015 به مجموعه معبد Swayambhunath آسیب وارد کرد. با این حال، تعمیرات اکنون کامل شده است و معبد به وضعیت اولیه خود بازگشته است.

9. اورست و راهپیمایی تا بیس کمپ

قله اورست، بلندترین کوه روی زمین، به ارتفاع 8848 متر (29028 فوت) می رسد. پیاده روی در منطقه کوه اورست پس از اولین صعود افسانه ای به قله در سال 1953 توسط ادموند هیلاری از نیوزلند و شرپا تنسینگ نورگی رایج شد.

از آن زمان، بسیاری از افراد دیگر به قله صعود کرده‌اند، اما مسیر بسیار بیشتری را به سمت کمپ اصلی اورست می‌روند تا نگاهی اجمالی به قله‌ای که در آن بالاست. در سال‌های اخیر، این کوه سهم خود را از تراژدی و درام به خود دیده است. زمین لرزه سال 2015 و بهمن های قبلی به همراه اختلافات بین کوهنوردان در کوه، اثر خود را در کوهنوردی و صعود به اورست بر جای گذاشته است.

منطقه اورست به طور کلی به عنوان دیدنی ترین منطقه در کشور برای کوهنوردی در نظر گرفته نمی شود، اما جذابیت اورست آن را به یک مقصد محبوب، هم برای کوهنوردان و هم برای کوهنوردان تبدیل می کند. مسیرهای مختلفی برای دسترسی به بیس کمپ و چندین گزینه برای سازماندهی سفر وجود دارد.

بسیاری از شرکت‌های کوهنوردی یک پیاده‌روی با راهنما، چه با شرکت‌های نپالی یا شرکت‌های مستقر در غرب، ارائه می‌دهند. همچنین می توانید یک راهنمای خصوصی یا باربر استخدام کنید و خودتان این کار را انجام دهید، با این حال همه کوهنوردان از نظر فنی ملزم به داشتن راهنما هستند. فصل های اصلی پیاده روی در بهار و پاییز، از مارس تا مه و سپتامبر تا دسامبر است.

برای کسانی که به دنبال کوهنوردی به قله اورست نیستند اما همچنان می خواهند کوه را ببینند ، می توان آن را در روزهای صاف از شهر تپه ناگارکوت در نزدیکی کاتماندو مشاهده کرد. اگر اورست قابل مشاهده باشد، کارکنان هتل در صبح‌های صاف درب‌های مهمانان را می‌کوبند. این ممکن است بهترین شانس مسافران تنبل برای دیدن بلندترین قله جهان باشد.

10. لومبینی

لومبینی به دلیل زادگاه سیذارتا گوتاما، بودای تاریخی، معروف به بودا شاکیامونی، مشهور است. لومبینی در خارج از مسیر اصلی توریستی، تقریباً 250 کیلومتر از کاتماندو، یک مسیر انحرافی ارزشمند در مسیر پوخارا به پارک ملی چیتوان است.

در این شهر زیارتی که جزو میراث جهانی یونسکو است، احساس آرامش وجود دارد. بیشتر بازدیدکنندگان زائران بودایی از سراسر جهان هستند که رد پای بودا را در ایستگاه های زندگی او دنبال می کنند. اعتقاد بر این است که معبد مایا دوی که به مادر بودا تقدیم شده است، محلی است که بودا در آن متولد شده است. این شامل نقش برجسته سنگی باستانی از قرن دوم پس از میلاد است که تولد بودا را به تصویر می کشد.

11. هلامبو ترک

منطقه هلامبو یک منطقه پیاده‌گردی محبوب است، به‌ویژه با شرکت‌های کوهنوردی که پیاده‌گردی با راهنما ارائه می‌دهند. این بیشتر به این دلیل است که به کاتماندو نزدیک است، به ارتفاعات حیرت انگیزی نمی رسد و مناظر کوهستانی زیبایی را ارائه می دهد.

به بسیاری از همین دلایل، اغلب توسط گروه های تور به عنوان آسان بودن آن تبلیغ می شود. با این حال، بسیاری از کوهنوردانی که برای تور به اینجا می‌آیند، متوجه می‌شوند که این امر بیش از آن چیزی است که فکر می‌کنند باورشان شده و دشوارتر از آن چیزی است که پیش‌بینی می‌کنند.

کوهنوردی در هیمالیا همیشه سخت است و اگرچه ارتفاع آن به اندازه سایر کوهنوردی ها نیست، اما هنوز هم از نظر فیزیکی سخت است و کوهنوردان باید در شرایط بدنی خوبی باشند. با در نظر گرفتن این موضوع، این یک سفر زیبا است و ارزش تلاش را دارد.

منطقه هلامبو توسط شرپاها سکونت دارد و در قسمت بالایی دره مالچمی خولا واقع شده است. راهپیمایی هلامبو را می توان در کاتماندو آغاز کرد و طی پنج تا هشت روز تکمیل کرد . برنامه سفر معمولی هفت روزه دایره ای است و بخش روز اول در پایان پیاده روی تکرار می شود. تضاد ناگهانی بین مناطق پایین و بالا و فرهنگ های مشخصه آنها قابل توجه است. اسکان را می توان در اقامتگاه ها و مهمانخانه های روستایی یافت.

12. رفتینگ آب سفید

نپال با کوه های سر به فلک کشیده و رودخانه های خروشان مکانی عالی برای رفتینگ در آب های سفید است. بسته به میزان زمانی که می خواهید در رودخانه بگذرانید، چندین گزینه در دسترس است.

یک سفر آسان برای مسافرانی که فقط به دنبال یک ماجراجویی یک روزه هستند، سفر یک روزه رفتینگ تریسولی از کاتماندو است. برخلاف بسیاری از سفرهای رفتینگ که فصلی هستند، این سفر در تمام طول سال در دسترس است. پس از روز رفتینگ، می توانید به کاتماندو برگردید یا به چیتون یا پوخارا بروید.

اگر به دنبال گذراندن زمان بیشتری در آب هستید و به تندروهای جدی‌تر علاقه دارید، یکی از محبوب‌ترین مکان‌ها برای رفتن، رودخانه Bhote Kosi است .

سفرهای رفتینگ رودخانه Bhote Koshi دو روز طول می کشد و شدید است. مدت کوتاهی پس از قرار دادن خود را در آب سفید خواهید یافت و در طول مسیر، از طریق رپیدهای کلاس IV و V عبور خواهید کرد. طول این سفر 25 کیلومتر است و شامل کمپینگ در حاشیه رودخانه به مدت یک شب می باشد. وعده های غذایی گنجانده شده است.

دیگر سفرهای چند روزه در رودخانه های تامور، کارنالی، آرون و بهری است.