وحشت شبانه چیست؟

وحشت شبانه مجموعه ای از فریاد شدید، گریه، ضرب و شتم یا ترس در هنگام خواب است که بارها و بارها اتفاق می افتد. این امر معمولاً در کودکان 3 تا 12 سال رایج است. در این مقاله از بخش سلامت جسمی مجله اینترنتی وبگردون به بررسی وحشت شبانه میپردازیم.

دو نوع اصلی خواب وجود دارد: حرکت سریع چشم (REM) و حرکت سریع چشم (غیر REM). وحشت شبانه در طول خواب غیر REM اتفاق می افتد، معمولاً حدود 90 دقیقه پس از به خواب رفتن کودک.

حدود 1 تا 6 نفر از هر 100 کودک دارای ترس شبانه هستند که به عنوان ترس از خواب نیز شناخته می شود. آنها برای دختران و پسران و برای کودکان از هر نژادی اتفاق می افتد. ترس های شبانه در خانواده ها مشاهده می شود.

وحشت شبانه در مقابل کابوس های شبانه

ترس های شبانه با کابوس های معمولی که در خواب REM اتفاق می افتد متفاوت است. ممکن است برای بیدار کردن فرزندتان در طول یک قسمت ترسناک شبانه مشکل داشته باشید. فرزند شما احتمالاً صبح روز بعد این قسمت را به خاطر نمی آورد.

علائم و نشانه های ترس شبانه

کودکان مبتلا به ترس شبانه نیز ممکن است موارد زیر را داشته باشند:

• ضربان قلب سریع
• تنفس سریع
• تعریق
• مردمک های متسع شده

در طول یک قسمت ترسناک شبانه، یک کودک ممکن است:

• روی تخت بنشینید
• در رختخواب سرگردان باشید
• فریاد بزن
• بیدار به نظر برسید اما گیج شوید
• به نظر می رسد آنها نمی دانند که والدین آنجا هستند
• حرف نزن
• وقتی والدین به او دلداری می دهند پاسخ ندهید

بیشتر قسمت ها فقط چند دقیقه طول می کشد، اما ممکن است 30 دقیقه طول بکشد تا کودک آرام شود و دوباره بخوابد.

چه زمانی به پزشک مراجعه کنید!

ترس شبانه خطرناک نیست، اما می تواند خواب کودک شما را مختل کند. حدود نیمی از کودکان دارای مشکلات خواب هستند که برای کمک پزشکی به اندازه کافی جدی است.

صحبت با پزشک فرزند شما ممکن است به کاهش اضطراب شما کمک کند. اگر وحشت شبانه فرزند شما او را اغلب یا بیش از نیم ساعت نگه می دارد، به او اطلاع دهید. آنها ممکن است بتوانند سایر شرایط بهداشتی را که می توانند باعث وحشت شبانه شوند، رد کنند.

علل و محرک های ترور شبانه

ترس های شبانه در خانواده ها مشاهده می شود. بیشتر اوقات، علت خاصی ندارند. اما موارد خاصی ممکن است نقش داشته باشند، از جمله:

• کم خوابی
• فشار
• افسردگی یا اضطراب
• تب
• کافئین زیاد
• خوابیدن در مکان دیگری یا دور از خانه
• کمبود خواب
• مشکلات خواب مانند آپنه خواب
• سندرم پاهای بی قرار
• داروهایی که بر سیستم عصبی مرکزی ( مغز ) تأثیر می گذارد
• بیهوشی اخیر برای جراحی

تشخیص ترور شبانه

پزشک کودک شما می تواند ترس های شبانه را بر اساس سابقه پزشکی و معاینه فیزیکی تشخیص دهد.

در صورت مشکوک شدن به سایر مشکلات سلامتی، ممکن است آزمایشاتی از جمله:

• EEG که فعالیت مغزی را اندازه گیری می کند تا اختلال تشنجی را بررسی کند
• یک مطالعه خواب (پلی سمنوگرافی) برای بررسی اختلال تنفسی

درمان وحشت شبانه

هیچ درمانی برای ترس های شبانه وجود ندارد، اما با بزرگ شدن کودک متوقف می شود. در موارد نادر، اگر این دوره ها بر فعالیت های روزانه فرزند شما (به عنوان مثال، نحوه تحصیل او در مدرسه یا روابط آنها با دوستان و خانواده) تأثیر می گذارد، پزشک ممکن است بنزودیازپین های کم دوز (مانند کلونازپام ) یا داروهای ضد افسردگی سه حلقه ای ( مانند ایمی پرامین ).

داروهای خانگی برای ترورهای شبانه

والدین ممکن است یک یا چند مورد از مراحل زیر را انجام دهند:

• اتاق کودک خود را ایمن کنید تا در طول یک قسمت آسیبی نبیند.
• از شر هر چیزی که ممکن است خواب آنها را مختل کند، مانند صفحه نمایش الکترونیکی یا صداها، خلاص شوید.
• سعی کنید سطح استرس فرزندتان را کاهش دهید.
• اطمینان حاصل کنید که فرزند شما به اندازه کافی استراحت می کند. اجازه ندهید آنها خیلی خسته شوند یا خیلی دیر بیدار بمانند.
• یک برنامه آرامش بخش برای خواب ایجاد کنید و به آن پایبند باشید.
• هر روز زمان بیداری یکسانی داشته باشید.

کودک خود را در طول یک قسمت بیدار نکنید. این می تواند آنها را حتی بیشتر گیج کند، و ممکن است زمان بیشتری طول بکشد تا دوباره بخوابند. سعی کنید منتظر بمانید و مطمئن شوید که با ضربه زدن به اتاق یا برخورد با چیزی در اتاق آنها آسیبی نبینند.

پیشگیری از وحشت شبانه

اگر کودک شما ترس های شبانه زیادی دارد، مواردی وجود دارد که می توانید امتحان کنید. از بین بردن خواب آنها یک مثال است.

• اول ، توجه داشته باشید که چند دقیقه پس از خواب وحشت شب شروع می شود.
• کودک خود را 15 دقیقه قبل از وحشت شبانه مورد انتظار بیدار کنید و او را بیدار نگه دارید و 5 دقیقه از رختخواب خارج شوید. ممکن است بخواهید ببینید آیا آنها از حمام استفاده می کنند یا خیر.
• این روال را برای یک هفته ادامه دهید.

قسمت های ترور شبانه کوتاه هستند و معمولاً طی چند هفته اتفاق می افتند. بیشتر کودکان در سنین نوجوانی از آنها پیشی می گیرند.