سوره بلد

نودمین سوره قرآن کریم است که مکی و 20 آیه دارد.

در فضیلت این سوره از امام صادق علیه السلام رایت شده است: هر کس در نمازهای واجب خود سوره بلد را قرائت کند در دنیا به صالح بودن معروف می شود و در آخرت به اینکه نزد خداوند جایگاهی ویژه دارد شهرت می یابد و در روز قیامت از همراهان پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله وسلم و شهیدان و صالحان خواهد بود. (1)

رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم نیز فرموده اند: هر کس سوره بلد را قرائت نماید خداوند او را از غضب خود در روز قیامت ایمن می دارد. و از گردنه های سخت سفر آخرت نجات می یابد…(2)

آثار و برکات سوره

1) ایمنی نوزاد

هر کس این سوره را بنویسد و بر طفل یا نوزادی که تازه به دنیا آمده بیاویزد از چیزهایی که کودکان به آن دچار می شوند ایمنی می یابد. و از گریه زیاد بچه ها نجات می بخشد.(3)

2) درمان بیماری های تنفسی

امام صادق علیه السلام می فرمایند: … و اگر آب نوشته سوره بلد را استنشاق کند و با بینی بالا بکشد دردهای مجرای تنفسی را بهبود می بخشد.(4)

___________________

پی نوشت:

(1) ثواب الاعمال، ص123

(2) تفسیرالبرهان، ج5، ص659

(3) همان

(4) همان

منبع: «قرآن درمانی روحی و جسمی، محسن آشتیانی، سید محسن موسوی»

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

لا أُقْسِمُ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿١﴾ وَأَنْتَ حِلٌّ بِهَذَا الْبَلَدِ ﴿٢﴾ وَوَالِدٍ وَمَا وَلَدَ ﴿٣﴾ لَقَدْ خَلَقْنَا الإنْسَانَ فِی کَبَدٍ ﴿۴﴾ أَیَحْسَبُ أَنْ لَنْ یَقْدِرَ عَلَیْهِ أَحَدٌ ﴿۵﴾ یَقُولُ أَهْلَکْتُ مَالا لُبَدًا ﴿۶﴾ أَیَحْسَبُ أَنْ لَمْ یَرَهُ أَحَدٌ ﴿٧﴾ أَلَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَیْنَیْنِ ﴿٨﴾ وَلِسَانًا وَشَفَتَیْنِ ﴿٩﴾ وَهَدَیْنَاهُ النَّجْدَیْنِ ﴿١٠﴾ فَلا اقْتَحَمَ الْعَقَبَهَ ﴿١١﴾ وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْعَقَبَهُ ﴿١٢﴾ فَکُّ رَقَبَهٍ ﴿١٣﴾ أَوْ إِطْعَامٌ فِی یَوْمٍ ذِی مَسْغَبَهٍ ﴿١۴﴾ یَتِیمًا ذَا مَقْرَبَهٍ ﴿١۵﴾ أَوْ مِسْکِینًا ذَا مَتْرَبَهٍ ﴿١۶﴾ ثُمَّ کَانَ مِنَ الَّذِینَ آمَنُوا وَتَوَاصَوْا بِالصَّبْرِ وَتَوَاصَوْا بِالْمَرْحَمَهِ ﴿١٧﴾ أُولَئِکَ أَصْحَابُ الْمَیْمَنَهِ ﴿١٨﴾ وَالَّذِینَ کَفَرُوا بِآیَاتِنَا هُمْ أَصْحَابُ الْمَشْأَمَهِ ﴿١٩﴾ عَلَیْهِمْ نَارٌ مُؤْصَدَهٌ ﴿٢٠﴾

به نام خداوند بخشنده مهربان

نه، سوگند به این بلد (مکّه معظّم و مسجد کعبه محترم). ( 1 )

 و حال آنکه تو (ای رسول گرامی) در این بلد منزل داری. ( 2 )

 و قسم به پدر (بزرگوار انسان، آدم صفی) و فرزندان (خدا پرست) او. ( 3 )

 که ما انسان را به حقیقت در رنج و مشقّت آفریدیم (و به بلا و محنتش آزمودیم). ( 4 )

 آیا انسان پندارد که هیچ کس بر او توانایی ندارد؟ ( 5 )

 می‌گوید: من مال بسیاری تلف کردم. ( 6 )

 آیا پندارد احدی او را ندیده (و افکار و اعمال بدش را ندانسته و ریا و نفاقش را نمی‌داند) (7)

آیا ما به او دو چشم عطا نکردیم؟ ( 8 )

 و زبان و دو لب به او ندادیم؟ ( 9 )

 و راه خیر و شر را به او ننمودیم؟ ( 10 )

باز هم به عقبه (تکلیف) تن در نداد. ( 11 )

 و چگونه توان دانست که آن عقبه (تکلیف و ایمان) چیست؟ ( 12 )

 آن بنده (در راه خدا) آزاد کردن است. ( 13 )

 و طعام دادن در روز قحطی و گرسنگی است. ( 14 )

 به یتیم خویشاوندان خود. ( 15 )

 یا به فقیر مضطرّ خاک نشین. ( 16 )

 و آن گاه هم از آنان باشد که ایمان آورده و یکدیگر را به اهمیتت صبر و مهربانی با خلق سفارش می‌کنند. ( 17 )

 که آنها اهل یمین و سعادتند (و نامه عمل به دست راست گیرند). ( 18 )

 و آنان که به آیات ما (قرآن و دیگر کتب آسمانی) کافر شدند آنها اهل شومی و شقاوتند (نامه عمل به دست چپ دارند). ( 19 )

 بر آن کافران آتشی سر پوشیده (که از آن راه گریزی نیست) احاطه خواهد کرد. ( 20