سوره فجر

هشتاد و نهمین سوره قران کریم است که مکی و دارای 30 آیه است.

در فضیلت این سوره از امام صادق علیه السلام نقل شده است: سوره فجر را در نمازهای واجب و مستحب خود قرائت کنید. زیرا این سوره ، سوره امام حسین علیه السلام است. هر کس این سوره را قرائت نماید در روز قیامت در درجه امام حسن علیه السلام و همراه ایشان خواهد بود.(1)

ابو اسامه می گوید: من در مجلسی که امام صادق علیه السلام این حدیث را فرمود حاضر بودم از ایشان پرسیدم: چگونه این سوره مخصوص امام حسین علیه السلامشد؟ فرمود: آیا این آیه را نشنیده ای: یا ایتها النفس المطمئنه ارجعی الی… منظور از نفس مطمئنه امام حسین علیه السلام است.(2)

در حدیثی از رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم نقل شده است: هر کس سوره فجر را را در دهه اول ماه ذی الحجه قرائت نماید گناهانش بخشیده می شود و اگر در غیر این ایام خوانده شود مایه نورانیت او در قیامت می گردد. (3)

آثار و برکات سوره

1) فرزند دار شدن

هر کس ان را بنویسد و با خود همراه داشته باشد و با همسر خود همبستر شود خداوند فرزندی را که نور چشم او باشد به او عطا می کند.(4)

آورده اند که 11 بار خواندن سوره فجر پیش ار انعقاد نطفه برای پسر دار شدن مفید است.(5)

2) در پناه خدا قرار گرفتن

امام صادق علیه السلام فرموده اند: هر کس هنگام طلوع فجر سوره فجر را بخواند تا فجر روز بعد در امان خدا خواهد بود.(6)

__________________

پی نوشت:

(1) ثواب الاعمال، ص123

(2) بحارالانوار، ج24، ص93

(3) مجمع البیان، ج10، ص341

(4) تفسیرالبرهان، ج5، ص649

(5) المصباح کفعمی، ص460

(6) همان

منبع: «قرآن درمانی روحی و جسمی، محسن آشتیانی، سید محسن موسوی»

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

وَالْفَجْرِ ﴿١﴾ وَلَیَالٍ عَشْرٍ ﴿٢﴾ وَالشَّفْعِ وَالْوَتْرِ ﴿٣﴾ وَاللَّیْلِ إِذَا یَسْرِ ﴿۴﴾ هَلْ فِی ذَلِکَ قَسَمٌ لِذِی حِجْرٍ ﴿۵﴾ أَلَمْ تَرَ کَیْفَ فَعَلَ رَبُّکَ بِعَادٍ ﴿۶﴾ إِرَمَ ذَاتِ الْعِمَادِ ﴿٧﴾ الَّتِی لَمْ یُخْلَقْ مِثْلُهَا فِی الْبِلادِ ﴿٨﴾ وَثَمُودَ الَّذِینَ جَابُوا الصَّخْرَ بِالْوَادِ ﴿٩﴾ وَفِرْعَوْنَ ذِی الأوْتَادِ ﴿١٠﴾ الَّذِینَ طَغَوْا فِی الْبِلادِ ﴿١١﴾ فَأَکْثَرُوا فِیهَا الْفَسَادَ ﴿١٢﴾ فَصَبَّ عَلَیْهِمْ رَبُّکَ سَوْطَ عَذَابٍ ﴿١٣﴾ إِنَّ رَبَّکَ لَبِالْمِرْصَادِ ﴿١۴﴾ فَأَمَّا الإنْسَانُ إِذَا مَا ابْتَلاهُ رَبُّهُ فَأَکْرَمَهُ وَنَعَّمَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَکْرَمَنِ ﴿١۵﴾ وَأَمَّا إِذَا مَا ابْتَلاهُ فَقَدَرَ عَلَیْهِ رِزْقَهُ فَیَقُولُ رَبِّی أَهَانَنِ ﴿١۶﴾ کَلا بَل لا تُکْرِمُونَ الْیَتِیمَ ﴿١٧﴾ وَلا تَحَاضُّونَ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿١٨﴾ وَتَأْکُلُونَ التُّرَاثَ أَکْلا لَمًّا ﴿١٩﴾ وَتُحِبُّونَ الْمَالَ حُبًّا جَمًّا ﴿٢٠﴾ کَلا إِذَا دُکَّتِ الأرْضُ دَکًّا دَکًّا ﴿٢١﴾ وَجَاءَ رَبُّکَ وَالْمَلَکُ صَفًّا صَفًّا ﴿٢٢﴾ وَجِیءَ یَوْمَئِذٍ بِجَهَنَّمَ یَوْمَئِذٍ یَتَذَکَّرُ الإنْسَانُ وَأَنَّى لَهُ الذِّکْرَى ﴿٢٣﴾ یَقُولُ یَا لَیْتَنِی قَدَّمْتُ لِحَیَاتِی ﴿٢۴﴾ فَیَوْمَئِذٍ لا یُعَذِّبُ عَذَابَهُ أَحَدٌ ﴿٢۵﴾ وَلا یُوثِقُ وَثَاقَهُ أَحَدٌ ﴿٢۶﴾ یَا أَیَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّهُ ﴿٢٧﴾ ارْجِعِی إِلَى رَبِّکِ رَاضِیَهً مَرْضِیَّهً ﴿٢٨﴾ فَادْخُلِی فِی عِبَادِی ﴿٢٩﴾ وَادْخُلِی جَنَّتِی ﴿٣٠﴾

به نام خداوند بخشنده مهربان

قسم به صبحگاه (هنگامی که خدا جهان را به نور خورشید تابان روشن می‌سازد). ( 1 )

 و قسم به ده شب (اول ذیحجه که بندگان خدا به دعا و ذکر مشغولند). ( 2 )

 قسم به حق جفت (که کلیه موجودات عالم است) و به حقّ فرد (که ذات یکتای خداست. ( (3)

و قسم به شب تار هنگامی که برود. ( 4 )

 آیا در این امور که (قسم به آنها یاد شد) نزد اهل خرد لیاقت سوگند نیست؟ ( 5 )

 آیا ندیدی که خدای تو با عاد (قوم هود) چه کرد؟ ( 6 )

 و نیز به اهل شهر ارم (یا قوم ارم) که صاحب قدرت و عظمت بودند چگونه کیفر داد؟ ( 7 )

 در صورتی که مانند آن شهری (در استحکام و بزرگی و تنعّم) در بلاد عالم ساخته نشده بود. ( 8 )

و نیز به قوم ثمود که در دل آن وادی سنگ را شکافته و کاخها بر خود از سنگ می‌ساختند چه کیفر سخت داد؟ ( 9 )

 و نیز فرعون (و فرعونیان) را که صاحب قدرت و سپاه بسیار بود (چگونه به دریای هلاک غرق نمود). ( 10 )

 آنان که در روی زمین ظلم و طغیان کردند. ( 11 )

 و بسیار فساد و فتنه انگیختند. ( 12 )

 تا آنکه خدای تو بر آنها تازیانه عذاب پی در پی فرستاد. ( 13 )

 خدای تو البته در کمینگاه (ستمکاران) است. ( 14 )

 اما انسان (کم ظرف ضعیف بی صبر) چون خدا او را برای آزمایش و امتحان کرامت و نعمتی بخشد در آن حال (مغرور ناز و نعمت شود و) گوید: خدا مرا عزیز و گرامی داشت. ( 15 )

 و چون او را باز برای آزمودن تنگ روزی کند (دلتنگ و غمین شود و) گوید: خدا مرا خوار گردانید. ( 16 )

 چنین نیست بلکه (به گناه بخل و طمع خوار شوید چون) هرگز یتیم نوازی نکنید. ( 17 )

 و فقیر را بر سفره طعام خود به میل و رغبت ننشانید. ( 18 )

 و مال ارث را به تمامی می‌خورید (و مراعات حق وارثان ضعیف مانند زنان و دختران و صغیران را نمی‌کنید). ( 19 )

 و سخت فریفته و مایل به مال دنیا می‌باشید (و به ثواب آخرت هیچ نمی‌پردازید). ( 20 )

 چنین نیستت (که دنیا طلبان پندارند روز قیامتی نیست) روزی کهه (از زلزله پی در پی) زمین به کلی خرد و متلاشی شود21)

و (آن هنگام امر) خدا و فرشتگان صف در صف به عرصه محشر آیند. ( 22 )

 و آن روز جهنم را (پدید) بیاورند، همان روز آدمی متذکر کار خود گردد، و آن تذکر چه سود به حال او بخشد؟ ( 23 )

 (با حسرت و ندامت) گوید: ای کاش برای زندگانی ابدی امروزم کار خیری انجام می‌دادم. (24)

 و آن روز به مانند عذاب خدا هیچ کس عذاب نکند. ( 25 )

 و به مانند به بند هلاک کشیدن او هیچ کس به بند نکشد. ( 26 )

(آن هنگام به اهل ایمان خطاب لطف رسد که) ای نفس (قدسی) مطمئن و دل آرام. ( 27 )

 به حضور پروردگارت باز آی که تو خشنود به (نعمتهای ابدی) او و او راضی از توست. ( 28 )

 باز آی و در صف بندگان خاص من در آی. ( 29 )

 و در بهشت من داخل شو. ( 30 )