سوره حاقه

شصت و نهمین سوره قرآن کریم است که مکی و 52 آیه دارد.

حضرت رسول صلی الله علیه وآله وسلم فرموده اند: هر کس سوره حاقه را قرائت نماید خداوند در حسابرسی او آسانگیری می کند.(1)

امام صادق علیه السلام نیز فرموده اند: سوره حاقه را زیاد بخوانید زیرا قرائت آن در نمازهای واجب و مستحب از نشانه های ایمان به خدا و رسول اوست، این سوره درباره امیرالمومنین علی علیه السلام و معاویه نازل شده است دین قاری سوره، از او سلب نخواهد شد تا اینکه خداوند را دیدار کند.(2)

در روایتی دیگر از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم آمده ست: هر که یازده آیه از سوره حاقه را بخواند خدای تعالی او را از فتنه دجّال نگاه می دارد و اگر همه سوره را بخواند موجب نورانی شدن او از سر تا پا می شود.(3)

آثار وبرکات سوره

1) محافظت جنین و بالا بردن ضریب هوشی طفل

از رسول گرامی اسلام صلی الله علیه وآله وسلم نقل شده است: …اگر سوره حاقه را بنویسند و زن باردار آن را به همراه خود داشته باشد فرزندی که در شکم دارد به اذن خداوند حفظ می شود و اگر آن را بنویسند پس از شستن آب آن را به طفل شیرخوار بدهند تا بنوشد آن طفل دارای حافظه و هوش بسیار می شود…(4)

امام صادق علیه السلام نیز در روایتی فرمودند: اگر کودکی از آب نوشته شده سوره حاقه بنوشد بسیار باهوش می شود و خداوند او را به سلامت می دارد و به بهترین شکل رشد و نمو می کند. (5)

اگر آب شسته شده سوره حاقه را زن بارداری بنوشد طفلش بسیار باهوش و ذکاوت می شود و از آزار دهنده ها و شیاطین حفظ می شود و اگر نوشته آن را زن باردار همراه خود داشته باشد جنین در شکم از هر آفت و سویی حفظ می شود. (6)

__________________

پی نوشت:

(1) مجمع البیان، ج10، ص102

(2) ثواب الاعمال، ص119

(3) روض الجنان و روح الجنان، ج19، ص373

(4) تفسیرالبرهان، ج5، ص467

(5) همان

(6) المصباح کفعمی، ص458

منبع: «قرآن درمانی روحی و جسمی، محسن آشتیانی، سید محسن موسوی»

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

الْحَاقَّهُ ﴿١﴾ مَا الْحَاقَّهُ ﴿٢﴾ وَمَا أَدْرَاکَ مَا الْحَاقَّهُ ﴿٣﴾ کَذَّبَتْ ثَمُودُ وَعَادٌ بِالْقَارِعَهِ ﴿۴﴾ فَأَمَّا ثَمُودُ فَأُهْلِکُوا بِالطَّاغِیَهِ ﴿۵﴾ وَأَمَّا عَادٌ فَأُهْلِکُوا بِرِیحٍ صَرْصَرٍ عَاتِیَهٍ ﴿۶﴾ سَخَّرَهَا عَلَیْهِمْ سَبْعَ لَیَالٍ وَثَمَانِیَهَ أَیَّامٍ حُسُومًا فَتَرَى الْقَوْمَ فِیهَا صَرْعَى کَأَنَّهُمْ أَعْجَازُ نَخْلٍ خَاوِیَهٍ ﴿٧﴾ فَهَلْ تَرَى لَهُمْ مِنْ بَاقِیَهٍ ﴿٨﴾ وَجَاءَ فِرْعَوْنُ وَمَنْ قَبْلَهُ وَالْمُؤْتَفِکَاتُ بِالْخَاطِئَهِ ﴿٩﴾ فَعَصَوْا رَسُولَ رَبِّهِمْ فَأَخَذَهُمْ أَخْذَهً رَابِیَهً ﴿١٠﴾ إِنَّا لَمَّا طَغَى الْمَاءُ حَمَلْنَاکُمْ فِی الْجَارِیَهِ ﴿١١﴾ لِنَجْعَلَهَا لَکُمْ تَذْکِرَهً وَتَعِیَهَا أُذُنٌ وَاعِیَهٌ ﴿١٢﴾ فَإِذَا نُفِخَ فِی الصُّورِ نَفْخَهٌ وَاحِدَهٌ ﴿١٣﴾ وَحُمِلَتِ الأرْضُ وَالْجِبَالُ فَدُکَّتَا دَکَّهً وَاحِدَهً ﴿١۴﴾ فَیَوْمَئِذٍ وَقَعَتِ الْوَاقِعَهُ ﴿١۵﴾ وَانْشَقَّتِ السَّمَاءُ فَهِیَ یَوْمَئِذٍ وَاهِیَهٌ ﴿١۶﴾ وَالْمَلَکُ عَلَى أَرْجَائِهَا وَیَحْمِلُ عَرْشَ رَبِّکَ فَوْقَهُمْ یَوْمَئِذٍ ثَمَانِیَهٌ ﴿١٧﴾ یَوْمَئِذٍ تُعْرَضُونَ لا تَخْفَى مِنْکُمْ خَافِیَهٌ ﴿١٨﴾ فَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِیَمِینِهِ فَیَقُولُ هَاؤُمُ اقْرَءُوا کِتَابِیَهْ ﴿١٩﴾ إِنِّی ظَنَنْتُ أَنِّی مُلاقٍ حِسَابِیَهْ ﴿٢٠﴾ فَهُوَ فِی عِیشَهٍ رَاضِیَهٍ ﴿٢١﴾ فِی جَنَّهٍ عَالِیَهٍ ﴿٢٢﴾ قُطُوفُهَا دَانِیَهٌ ﴿٢٣﴾ کُلُوا وَاشْرَبُوا هَنِیئًا بِمَا أَسْلَفْتُمْ فِی الأیَّامِ الْخَالِیَهِ ﴿٢۴﴾ وَأَمَّا مَنْ أُوتِیَ کِتَابَهُ بِشِمَالِهِ فَیَقُولُ یَا لَیْتَنِی لَمْ أُوتَ کِتَابِیَهْ ﴿٢۵﴾ وَلَمْ أَدْرِ مَا حِسَابِیَهْ ﴿٢۶﴾ یَا لَیْتَهَا کَانَتِ الْقَاضِیَهَ ﴿٢٧﴾ مَا أَغْنَى عَنِّی مَالِیَهْ ﴿٢٨﴾ هَلَکَ عَنِّی سُلْطَانِیَهْ ﴿٢٩﴾ خُذُوهُ فَغُلُّوهُ ﴿٣٠﴾ ثُمَّ الْجَحِیمَ صَلُّوهُ ﴿٣١﴾ ثُمَّ فِی سِلْسِلَهٍ ذَرْعُهَا سَبْعُونَ ذِرَاعًا فَاسْلُکُوهُ ﴿٣٢﴾ إِنَّهُ کَانَ لا یُؤْمِنُ بِاللَّهِ الْعَظِیمِ ﴿٣٣﴾ وَلا یَحُضُّ عَلَى طَعَامِ الْمِسْکِینِ ﴿٣۴﴾ فَلَیْسَ لَهُ الْیَوْمَ هَا هُنَا حَمِیمٌ ﴿٣۵﴾ وَلا طَعَامٌ إِلا مِنْ غِسْلِینٍ ﴿٣۶﴾ لا یَأْکُلُهُ إِلا الْخَاطِئُونَ ﴿٣٧﴾ فَلا أُقْسِمُ بِمَا تُبْصِرُونَ ﴿٣٨﴾ وَمَا لا تُبْصِرُونَ ﴿٣٩﴾ إِنَّهُ لَقَوْلُ رَسُولٍ کَرِیمٍ ﴿۴٠﴾ وَمَا هُوَ بِقَوْلِ شَاعِرٍ قَلِیلا مَا تُؤْمِنُونَ ﴿۴١﴾ وَلا بِقَوْلِ کَاهِنٍ قَلِیلا مَا تَذَکَّرُونَ ﴿۴٢﴾ تَنْزِیلٌ مِنْ رَبِّ الْعَالَمِینَ ﴿۴٣﴾ وَلَوْ تَقَوَّلَ عَلَیْنَا بَعْضَ الأقَاوِیلِ ﴿۴۴﴾ لأخَذْنَا مِنْهُ بِالْیَمِینِ ﴿۴۵﴾ ثُمَّ لَقَطَعْنَا مِنْهُ الْوَتِینَ ﴿۴۶﴾ فَمَا مِنْکُمْ مِنْ أَحَدٍ عَنْهُ حَاجِزِینَ ﴿۴٧﴾ وَإِنَّهُ لَتَذْکِرَهٌ لِلْمُتَّقِینَ ﴿۴٨﴾ وَإِنَّا لَنَعْلَمُ أَنَّ مِنْکُمْ مُکَذِّبِینَ ﴿۴٩﴾ وَإِنَّهُ لَحَسْرَهٌ عَلَى الْکَافِرِینَ ﴿۵٠﴾ وَإِنَّهُ لَحَقُّ الْیَقِینِ ﴿۵١﴾ فَسَبِّحْ بِاسْمِ رَبِّکَ الْعَظِیمِ ﴿۵٢﴾

به نام خداوند بخشنده مهربان

قیامت آن روز حق و حقیقت است (که حقوق خلق و حقایق امور در آن به ظهور رسد) . ( 1 )

 آن روز حق و حقیقت چه (روز هولناک سختی) است؟ ( 2 )

 چگونه سختی و عظمت آن روز را درک توانی کرد؟ ( 3 )

 قوم عاد و ثمود آن روز کوبنده را تکذیب کردند. ( 4 )

 اما قوم ثمود به کیفر طغیان هلاک شدند. ( 5 )

اما قوم عاد نیز به بادی تند و سرکش به هلاکت رسیدند. ( 6 )

 که آن باد تند را خدا هفت شب و روز پی در پی بر آنها مسلط کرد که دیدی آن مردم گویی ساقه نخل خشکی بودند که به خاک در افتادند. ( 7 )

 آیا هیچ بینی که (دیگر به روزگار) از آنان اثری باشد؟ ( 8 )

و فرعون و اقوام پیش از او و مردم آن آبادیهای زیر و رو شده (یعنی قوم زشتکار لوط) به کفر و خطاکاری برخاستند. ( 9 )

 و با رسول پروردگارشان مخالفت کردند، خدا هم آنان را به عذابی سخت گرفتار ساخت(10)

شما مردم فرزندان نوحید که) ما چون طوفان دریا طغیان کرد شما را به کشتی نشاندیم (و نجاتتان دادیم) . ( 11 )

 تا آن (غرق کفار و نجات مؤمنان) را مایه پند و عبرت شما مردم قرار دهیم و لیکن گوش شنوای هوشمندان این پند و تذکر را تواند فرا گرفت. ( 12 )

 باز (به یاد آر) چون در صور (اسرافیل) یک بار بدمند. ( 13 )

 و زمین و کوهها را بر دارند و یک مرتبه همه را خرد و متلاشی سازند. ( 14 )

 آن‌گاه آن واقعه بزرگ قیامت واقع گردد. ( 15 )

و بنای مستحکم آسمان (از دهشت و عظمت) آن روز سست شود و سخت درهم شکافد(16)

و فرشتگان بر اطراف آسمان (منتظر فرمان حق) باشند و عرش پروردگارت را در آن روز هشت ملک مقرّب بر فراز سرشان (یا فراز سر مردم) بردارند. ( 17 )

 آن روز که (در پیشگاه حساب) شما را حاضر کنند هیچ کار از اسرار مخفی شما هم پنهان نخواهد ماند. ( 18 )

 اما کسی که نامه اعمال او را به دست راستش دهند (با کمال نشاط و شادمانی و سربلندی به اهل محشر) گوید: بیایید نامه مرا بخوانید. ( 19 )

من ملاقات این روز حسابم را اعتقاد داشتم (و در دنیا به گناه نپرداختم) . ( 20 )

 این چنین کس در عیش و زندگانی خوش خواهد بود. ( 21 )

 در بهشت عالی رتبه (ابدی). ( 22 )

 که میوه‌های آن همیشه در دسترس (بهشتیان) است. ( 23 )

(و خطاب رسد که) از طعام و شرابهای لذیذ و گوارای بهشتی هر چه خواهید تناول کنید، شما را گوارا باد، که این پاداش اعمال ایّام گذشته دنیاست که (بر امروز خویش) پیش فرستادید. ( 24 )

 و اما آن کس که کتاب عملش به دست چپ دهند (با کمال شرمندگی و اندوه) گوید: ای کاش نامه مرا به من نمی‌دادند. ( 25 )

 و من هرگز از حساب اعمالم آگاه نمی‌شدم. ( 26 )

 ای کاش مرگ مرا از چنگ این غصه و عذاب نجات می‌داد. ( 27 )

 (ای داد که) مال و ثروت من امروز به فریاد من نرسید. ( 28 )

 همه قدرت و حشمتم نابود گردید. ( 29 )

(و خطاب قهر رسد که) او را بگیرید و در غل و زنجیر کشید. ( 30 )

 تا بازش به دوزخ در افکنید. ( 31 )

 آن‌گاه به زنجیری که طولش هفتاد ذراع است (به آتش) در کشید. ( 32 )

 که او به خدای بزرگ ایمان نیاورده. ( 33 )

 و هرگز مسکینی را بر سفره طعام خود به رغبت نخوانده است. ( 34 )

بدین سبب امروز هیچ خویش و دوستداری که به فریادش رسد در اینجا ندارد. ( 35 )

و طعامی غیر از غسلین (چرک و پلیدی دوزخیان) نصیبش نیست. ( 36 )

 و آن طعام را کسی جز اهل دوزخ نمی‌خورد. ( 37 )

 قسم به آنچه (از آثار حق) می‌بینید. ( 38 )

 و آنچه نمی‌بینید. ( 39 )

 که قرآن به حقیقت (وحی خدا و) کلام رسول بزرگواری است. ( 40 )

 و آن نه سخن شاعری (و گفتار خیالی و موهومی) است (گر چه) اندکی از شما مردم به آن ایمان می‌آورید. ( 41 )

 و نه حرف کاهن غیبگوست (گر چه) اندکی از شما مردم متذکر حقایق آن می‌شوید. ( 42 )

 این قرآن تنزیل خدای عالمیان است. ( 43 )

 و اگر (محمّد صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) از دروغ به ما برخی سخنان را می‌بست، ( 44 )

 محققا ما او را (به قهر و انتقام) از یمینش می‌گرفتیم. ( 45 )

 و رگ و تینش را قطع می‌کردیم. ( 46 )

 و شما هیچ یک بر دفاع از او قادر نبودید. ( 47 )

 و این قرآن به حقیقت پند و تذکر پرهیزکاران عالم است. ( 48 )

 و البته ما می‌دانیم که شما برخی تکذیب آن می‌کنید. ( 49 )

 و تکذیبش عاقبت مایه ندامت کافران است. ( 50 )

و این حق و حقیقت محض است. ( 51 )

 پس به نام خدای بزرگوار خود تسبیح گوی و آن را به ستایش یاد کن. ( 52 )