سوره قیامت

هفتاد و پنجمین سوره قرآن کریم است که در مکه مکرمه نازل شده و دارای 40 آیه می باشد.

رسول خدا صلی الله علیه و اله وسلم در فضیلت این سوره فرمودند: هر کس سوره قیامت را قرائت کند در روز قیامت من و جبرئیل شهادت می دهیم که اوبه قیامت ایمان داشته است و در حالی وارد محشر می شود که چهره اش درخشان تر از دیگر آفریدگان خداست(1)

امام باقر علیه السلام نیز فرمودند: هر کس در قرائت سوره قیامه مداومت ورزد و به آیات آن عمل کند خداوند عزیز و جلیل او را به بهترین شکل با رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم محشور می کند در حالی که چهره اش شاد و خندان است تا اینکه از پل صراط و میزان بگذرد.(2)

آثار و برکات سوره

1) جهت محبوب شدن

از رسول خدا صلی الله علیه و آله وسلم روایت است: … مداومت در خواندن این سوره باعث افزایش روزی و امنیت و محبوبیت در بین مردم می شود. (3)

2) تقویت کننده عفاف و پاکدامنی

امام جعفر صادق علیه السلام فرموده اند: قرائت سوره قیامت موجب خشوع می شود و تقویت کنده عفاف و پاکدامنی و حفظ و صیانت خواهد بود.و هر کس آنرا بخواند از حاکمی نترسد و به اذن خدا در شب و روز محفوظ خواهد بود.(4)

3) رفع ضعف و ناتوانی

اگر این سوره را بنویسند و آب شسته شده ان را بنوشند ضعف و ناتوانی را از بین می برد.(5)

____________________

پی نوشت:

(1).مجمع البیان، ج10، ص190

(2) ثواب الاعمال، ص121

(3) تفسیرالبرهان، ج5، ص533

(4) همان

(5) المصباح کفعمی، ص459

منبع: «قرآن درمانی روحی و جسمی، محسن آشتیانی، سید محسن موسوی»

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمَنِ الرَّحِیم

لا أُقْسِمُ بِیَوْمِ الْقِیَامَهِ ﴿١﴾ وَلا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَهِ ﴿٢﴾ أَیَحْسَبُ الإنْسَانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظَامَهُ ﴿٣﴾ بَلَى قَادِرِینَ عَلَى أَنْ نُسَوِّیَ بَنَانَهُ ﴿۴﴾ بَلْ یُرِیدُ الإنْسَانُ لِیَفْجُرَ أَمَامَهُ ﴿۵﴾ یَسْأَلُ أَیَّانَ یَوْمُ الْقِیَامَهِ ﴿۶﴾ فَإِذَا بَرِقَ الْبَصَرُ ﴿٧﴾ وَخَسَفَ الْقَمَرُ ﴿٨﴾ وَجُمِعَ الشَّمْسُ وَالْقَمَرُ ﴿٩﴾ یَقُولُ الإنْسَانُ یَوْمَئِذٍ أَیْنَ الْمَفَرُّ ﴿١٠﴾ کَلا لا وَزَرَ ﴿١١﴾ إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ ﴿١٢﴾ یُنَبَّأُ الإنْسَانُ یَوْمَئِذٍ بِمَا قَدَّمَ وَأَخَّرَ ﴿١٣﴾ بَلِ الإنْسَانُ عَلَى نَفْسِهِ بَصِیرَهٌ ﴿١۴﴾ وَلَوْ أَلْقَى مَعَاذِیرَهُ ﴿١۵﴾ لا تُحَرِّکْ بِهِ لِسَانَکَ لِتَعْجَلَ بِهِ ﴿١۶﴾ إِنَّ عَلَیْنَا جَمْعَهُ وَقُرْآنَهُ ﴿١٧﴾ فَإِذَا قَرَأْنَاهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ ﴿١٨﴾ ثُمَّ إِنَّ عَلَیْنَا بَیَانَهُ ﴿١٩﴾ کَلا بَلْ تُحِبُّونَ الْعَاجِلَهَ ﴿٢٠﴾ وَتَذَرُونَ الآخِرَهَ ﴿٢١﴾ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ نَاضِرَهٌ ﴿٢٢﴾ إِلَى رَبِّهَا نَاظِرَهٌ ﴿٢٣﴾ وَوُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ بَاسِرَهٌ ﴿٢۴﴾ تَظُنُّ أَنْ یُفْعَلَ بِهَا فَاقِرَهٌ ﴿٢۵﴾ کَلا إِذَا بَلَغَتِ التَّرَاقِیَ ﴿٢۶﴾ وَقِیلَ مَنْ رَاقٍ ﴿٢٧﴾ وَظَنَّ أَنَّهُ الْفِرَاقُ ﴿٢٨﴾ وَالْتَفَّتِ السَّاقُ بِالسَّاقِ ﴿٢٩﴾ إِلَى رَبِّکَ یَوْمَئِذٍ الْمَسَاقُ ﴿٣٠﴾ فَلا صَدَّقَ وَلا صَلَّى ﴿٣١﴾ وَلَکِنْ کَذَّبَ وَتَوَلَّى ﴿٣٢﴾ ثُمَّ ذَهَبَ إِلَى أَهْلِهِ یَتَمَطَّى ﴿٣٣﴾ أَوْلَى لَکَ فَأَوْلَى ﴿٣۴﴾ ثُمَّ أَوْلَى لَکَ فَأَوْلَى ﴿٣۵﴾ أَیَحْسَبُ الإنْسَانُ أَنْ یُتْرَکَ سُدًى ﴿٣۶﴾ أَلَمْ یَکُ نُطْفَهً مِنْ مَنِیٍّ یُمْنَى ﴿٣٧﴾ ثُمَّ کَانَ عَلَقَهً فَخَلَقَ فَسَوَّى ﴿٣٨﴾ فَجَعَلَ مِنْهُ الزَّوْجَیْنِ الذَّکَرَ وَالأنْثَى ﴿٣٩﴾ أَلَیْسَ ذَلِکَ بِقَادِرٍ عَلَى أَنْ یُحْیِیَ الْمَوْتَى ﴿۴٠﴾

به نام خداوند بخشنده مهربان

چنین نیست (که کافران پنداشتند) قسم به روز (بزرگ) قیامت. ( 1 )

 و قسم به نفس پر حسرت و ملامت (یعنی نفس انسان که در قیامت خود را بر تقصیر و گناه بسیار ملامت کند و حسرت خورد). [جواب قسم محذوف است، یعنی به اینها سوگند می‌خورم که آدمیان را در روز قیامت برخواهم انگیخت. ] ( 2 )

 آیا آدمی پندارد که ما دیگر ابدا استخوانهای (پوسیده) او را باز جمع نمی‌کنیم؟ ( 3 )

 بلی (استخوانهای او را جمع می‌کنیم) در حالی که ما قادریم که سرانگشتان او را هم منظم درست گردانیم. ( 4 )

 بلکه انسان می‌خواهد آنچه (از عمرش) در پیش است همه را به فجور و هوای نفس گذراند. ( 5 )

(که دایم با شک و انکار) می‌پرسد کی روز قیامت (و حساب) خواهد بود؟ ( 6 )

 (بگو) روزی که چشمهای خلقان (از وحشت و هول) خیره بماند. ( 7 )

 و ماه تابان تاریک شود. ( 8 )

 و میان خورشید و ماه جمع گردد (و هر دو بی‌نور شوند). ( 9 )

 در آن روز انسان گوید: (ای وای از سختی عذاب) کجا مفرّ و پناهی خواهد بود؟ ( 10 )

 هرگز مفرّ و پناهگاهی نیست. ( 11 )

 آن روز جز درگاه خدا آرامگاهی هیچ نیست. ( 12 )

 آن روز آدمی به (نتیجه) هر نیک و بدی که در مقدّم و مؤخّر عمر کرده آگاه خواهد شد. ( 13 )

 بلکه انسان خود بر (نیک و بد) خویش به خوبی بیناست. ( 14 )

 هر چند (پرده‌های) عذر (بر چشم بصیرت) خود بیفکند. ( 15 )

 (ای رسول در حال وحی) با شتاب و عجله زبان به قرائت قرآن مگشای. ( 16 )

 که ما خود قرآن را مجموع و محفوظ داشته و بر تو فرا خوانیم. ( 17 )

و آن‌گاه که بر خواندیم تو پیرو قرآن آن باش. ( 18 )

 پس از آن بر ماست که (حقایق) آن را بر تو بیان کنیم. ( 19 )

هرگز، بلکه شما (کافران لجوج) تمام دنیای نقد عاجل را دوست دارید. ( 20 )

 و به کلی کار آخرت را واگذارید. ( 21 )

 آن روز رخسار طایفه‌ای (از شادی) بر افروخته و نورانی است. ( 22 )

و به چشم قلب جمال حق را مشاهده می‌کنند. ( 23 )

 و رخسار گروهی دیگر عبوس و غمگین است. ( 24 )

 که می‌دانند حادثه ناگواری در پیش است که پشت آنها را می‌شکند. ( 25 )

 چنین نیست (که منکران قیامت پنداشتند. باش تا) آن گاه که جانشان به گلو رسد. ( 26 )

 و (اهلش) گویند: کیست که چاره درد این بیمار تواند کرد؟ ( 27 )

 و بیمار خود یقین به مفارقت از دنیا کند (که ملک موت را به چشم ببیند). ( 28 )

 و ساقهای پا (از شدت غم عقبی و حسرت دنیا) به هم در پیچد. ( 29 )

 در آن روز خلق را به سوی خدا خواهند کشید. ( 30 )

 پس (آن روز وای بر آن که چون ابو جهل) حق را تصدیق نکرد و نماز (و طاعتش) بجا نیاورد. ( 31 )

 بلکه (خدا را) تکذیب کرد و (از حکمش) رو بگردانید. ( 32 )

 و آن گاه با تکبر و نخوت به سوی اهل خویش روی آورد. ( 33 )

 (به وی خطاب شود) وای (بر زندگی) و (صد) وای بر (مرگ) تو. ( 34 )

 پس (از مرگ هم) وای (بر برزخ) و (صد) وای بر (روز محشر) تو. ( 35 )

 آیا آدمی می‌پندارد که او را مهمل (از تکلیف و ثواب و عقاب) گذارند (و غرضی در خلقتش منظور ندارند) . ( 36 )

 آیا آدمی قطره آب نطفه نبود که (در رحم) ریزند؟ ( 37 )

 و پس از نطفه خون بسته شد و آن گاه (خدایش به این صورت زیبای حیرت انگیز) آفرید و آراسته ساخت. ( 38 )

 پس آن گاه از او دو صنف نر و ماده پدید آورد. ( 39 )

 آیا چنین خدای (با قدرت و حکمت) باز نتواند مردگان را زنده گرداند؟ ( 40 )