راهنمای سفر هوکایدو

هوکایدو که تنها در 150 سال گذشته توسط ژاپنی ها مستعمره شده است، فاقد معابد، زیارتگاه ها و بناهای باستانی با قدمت بیش از 200 سال است. آنچه که دارد یک تاریخ فرهنگی جذاب است که با کاهش جمعیت آینو تعریف شده است. بهار تا پاییز زمان ایده آلی برای کاوش در شش پارک ملی و حومه اصلی جزیره است. جدا از مواردی که در مقابل مشخص شده است، پارک ملی شیکوتسو-تویا دارای دو دریاچه زیبا و یک آتشفشان است که در سال 1943 شروع به جوانه زدن کرد، در حالی که حومه اطراف فورانو با مزارع اسطوخودوس و گل‌های دیگر پر رنگ می‌شود. بیا زمستان هوکایدو کیفیت خاصی به خود می‌گیرد. می‌توانید در برخی از بهترین – و کم‌جمعیت‌ترین پیست‌های اسکی ژاپن اسکی کنید یا فستیوال‌های برف و یخ زیادی را تماشا کنید، که مشهورترین آن‌ها یوکی ماتسوری غول پیکر ساپورو است.

آینو

“… آنها وحشیانی غیرقابل تمدن و کاملاً غیرقابل ترمیم هستند، با این حال آنها جذاب هستند… امیدوارم هرگز موسیقی صدای آهسته و شیرین آنها، نور ملایم چشمان ملایم و قهوه ای آنها و شیرینی شگفت انگیز لبخند آنها را فراموش نکنم.”

پرنده ایزابلا، آهنگ های شکست ناپذیر در ژاپن ، 1880.

ایزابلا برد، مسافر ویکتوریایی، تصورات نادرستی درباره آینو داشت، اما هرکسی که تا به حال به موسیقی بسیار زیبای آنها گوش داده باشد، موافق است که آنها مردمی هستند که به راحتی فراموش نمی شوند. ریشه آینو نامشخص است – برخی معتقدند که آنها از سیبری یا آسیای مرکزی می آیند، و تصور می‌شود که آنها از قرن هفتم در هوکایدو، جزایر کوریل، ساخالین و هونشو شمالی زندگی می کردند. آینوهای اولیه پشمالو، چشمان درشت بودند (حتی امروزه می‌توان چنین تفاوت‌هایی را در آینوهای پر خون مشاهده کرد) و به‌صورت شکارچی-گردآورنده زندگی می‌کردند، اما فرهنگ آنها – که حول باورهای قدرتمند آنیمیست‌ها می‌چرخید – پیچیده بود، همانطور که لباس‌های منحصربه‌فردشان نشان می‌دهد. و آهنگ ها و داستان های حماسی به زبانی کاملا متفاوت با ژاپنی.

تا زمان بازسازی میجی، تماس ژاپنی ها با آینو در هوکایدو، که در آن زمان ازوچی نامیده می‌شد، محدود به تجارت بود و مردم تا حد زیادی در شمال جزیره تنها مانده بودند. با این حال، زمانی که ژاپنی ها به دنبال استعمار کامل هوکایدو بودند، تأثیر آن بر آینو فاجعه آمیز بود. فرهنگ آنها سرکوب شد، زمین‌های آبا و اجدادی آنها رانده شد، جنگل‌ها را در جایی که شکار کرده بودند پاک کردند، و از بیماری‌های همه‌گیر رنج بردند که از آنها مصونیت طبیعی نداشتند. شیوه زندگی آن‌ها رو به زوال ظاهراً پایانی رفت و پس از قانونی در سال 1899 که آینوها را بومی‌های سابق نامید و آنها را ملزم به اخذ تابعیت ژاپنی کرد، جذب آنها اجتناب‌ناپذیر به نظر می‌رسید.

بیش از یک قرن بعد، بر خلاف همه احتمالات، قطعاتی از فرهنگ و جامعه آینو باقی مانده است. حدود 25000 نفر اعتراف می کنند که آینوی کامل و پاره خون هستند (اگرچه تصور می شود تعداد واقعی نزدیک به 200000 باشد). زمانی که کایانو شیگرو (1926-2006)، یک آینو، به عضویت مجلس شوراها – دومین مجلس پارلمان ژاپن – در سال 1994 انتخاب شد، بخش کوچکی از قدرت سیاسی به دست آمد. یک حکم قانونی مهم در سال 1997 حقوق آینو را بر این سرزمین به رسمیت شناخت. و منجر به قانون جدید آینو در سال 1997 شد که هدف آن حفاظت از باقی مانده فرهنگ آینو و اطمینان از انتقال آن به نسل های آینده بود. در سال 2008 رژیم ژاپن نیز قطعنامه ای را تصویب کرد که آینو را برای اولین بار در 140 سال گذشته به عنوان “مردمی بومی با زبان، مذهب و فرهنگ متمایز” به رسمیت می‌شناسد. عموما علاقه و حساسیت بیشتری نسبت به این قوم از سوی ژاپنی هایی که از روستاهای توریستی مانند پورتو کوتان و آکان کوهان بازدید می کنند وجود دارد. بهترین مکان برای دریافت ایده دقیق از نحوه زندگی آینو امروز در نیبوتانی است.

موزه‌های مردمان شمالی در هاکوداته و آباشیری که ارزش جستجو برای درک گسترده‌تر آینوها و رابطه آنها با گروه‌های قومی مشابه را دارد. بنیاد تحقیقات و ترویج فرهنگ آینو مستقر در ساپورو، جزوه مفید رایگان Payean ro را تولید می کند که امکانات فرهنگی آینو را در سراسر هوکایدو تشریح می کند – این کتاب در چندین دفاتر گردشگری در سراسر جزیره موجود است.

هوکایدو مرکزی

Daisetsu-zan، بزرگترین پارک ملی ژاپن، که دارای بلندترین کوه جزیره، Asahi-dake (2290 متر)، و دره دیدنی Sōunkyō است، بر مرکز هوکایدو تسلط دارد. مزارع اطراف دهکده زیبای بیباوشی، در جنوب غربی پارک ملی، در تابستان، زمانی که اسطوخودوس، آفتابگردان و سایر شکوفه‌ها یک تکه تکه رنگی ایجاد می‌کنند، به بهترین وجه قابل مشاهده هستند. در جنوب، فورانو، یکی از برترین پیست‌های اسکی ژاپن و محل برگزاری مسابقات اسکی جام جهانی قرار دارد. آساهیکاوا، دومین شهر بزرگ هوکایدو، مرکز حمل و نقل این منطقه است و چند مناظر دیدنی و همچنین زندگی شبانه پر جنب و جوش را ارائه می‌دهد.

آبجوسازی های آساهیکاوا

آبهای خالصی که از دایستسو-زان می ریزند یکی از دلایلی است که آساهیکاوا از دیرباز دارای صنعت شکوفایی بوده است. برای نمونه‌برداری از محصولات محلی، به آبجوسازی تاکاساگو ساکه (高砂酒造)، که در یک ساختمان چوبی سنتی در حدود ده دقیقه پیاده‌روی از شرق ایستگاه آساهیکاوا قرار دارد، بروید. آنها از سال 1899 اینجا ساک درست می کنند و از اواخر ژانویه تا اوایل مارس سنت ساختن گنبد یخی را دارند که در آن برخی از ساک‌های آنها تخمیر می‌شود. اگر وقت بیشتری دارید، به 6 کیلومتری شمال مرکز شهر بروید و به آبجوسازی و موزه Otokoyama Sake (酒造り資料館) بروید، جایی که می‌توانید شراب‌های برنج برنده جایزه را نیز به صورت رایگان میل کنید. اتوبوس‌های #67، #70، #71 و #667 از سکوی 18 روبروی ایستگاه JR شما را به اینجا می‌رسانند.

پارک ملی Daisetsu-zan

پارک ملی Daisetsu-zan (大雪山国立公園) با وسعت 2309 کیلومتر مربع، مجموعه‌ای از دره‌ها، چشمه‌های آب گرم و کوه‌ها را ارائه می‌دهد – از جمله آساهی داک، بلندترین قله جزیره – که در میان مسیرهای پیاده‌گردی می‌توانید با خوشحالی از آن عبور کنید. روزها. گردشگری در پارک عموماً کم اهمیت است، به خصوص در جنگلی و دورافتاده Asahidake Onsen. Sōunkyō Onsen، در لبه شمال شرقی پارک، میزبان تعداد زیادی از گردشگران است، اگرچه یک بازسازی ذوق‌آمیز آن را بسیار جذاب‌تر از استراحت‌گاه‌های آب گرم کرده است. نقطه برجسته اینجا تنگه است، یک راهروی 20 کیلومتری از صخره های ناهموار، با ارتفاع 150 متر در جاهایی. در ماه جولای، دامنه‌های کوه با گل‌های آلپ پوشیده می‌شود، در حالی که سپتامبر و اکتبر مناظر با رنگ‌های زنده پاییزی را می‌بینید. این ماه ها بهترین ماه ها برای پیاده روی هستند. در طول زمستان، هر دو Asahi-dake و Kuro-dake در Sōunkyō نقاط محبوب اسکی هستند و از طولانی ترین فصل اسکی در ژاپن (معمولاً اکتبر تا ژوئن) لذت می برند.

فورانو

فورانو (富良野) که توسط حومه‌های زیبا احاطه شده است، در سراسر ژاپن به عنوان محل اجرای یک سریال محبوب کیتا نو کونی کارا (از کشور شمالی)، در مورد خانواده‌ای توکیویی که با زندگی در هوکایدو سازگار می‌شوند، مشهور است. این منظره، فرانسه پرووانسال را تداعی می‌کند، با عدل‌های یونجه در اطراف و صنوبرهای تنها که روی قله‌های پارک ملی Daisetsu-zan حک شده‌اند. شلوغ ترین فصل، ژوئن و جولای است، زمانی که مزارع وسیعی از اسطوخودوس و گل های دیگر شکوفا می شوند و بازدیدکنندگان را به مناطق روستایی با مواج ملایم می کشاند – ایده آل برای پیاده روی، دوچرخه سواری و عکاسی. دیدنی ترین زمین های کشاورزی، سکونتگاه های آرام Kamifurano (上富良野)، Biei (美瑛) و Bibaushi (美馬牛) را احاطه کرده اند. در زمستان، فورانو به اسکی معروف است.

دفتر گردشگری محلی سخت در تلاش است تا اطمینان حاصل کند که شخصیت ژاپنی و جذابیت منطقه با بازدید از گایجین از بین نرود یا نادیده گرفته شود. در طول فصل اسکی یک اجرای فرهنگی رایگان هر شنبه شب در رستوران در ایستگاه تله کابین کیتانومین برگزار می شود. این شامل ارائه «رقص شکم» شهر، برجسته‌ترین رویداد هسو ماتسوری (جشنواره ناف) در فورانو است که هر هفته از 28 تا 29 جولای برگزار می‌شود و موقعیت شهر در مرکز هوکایدو را جشن می‌گیرد.

دورتر، اگر به اهدافی برای دور زدن خود نیاز دارید، به کامیفورانو بروید، جایی که موزه هنر گوتو سومیو (後藤純男美術館) حاوی نقاشی‌های منظره رویایی از یکی از هنرمندان بزرگ معاصر ژاپن است، یا به کارخانه‌های شراب و پنیر فورانو. فورانو و شهرهای دورافتاده در این منطقه همچنین می توانند به عنوان پایگاهی برای پیاده روی در آتشفشان فعال 2077 متری توکاچی داک، در 20 کیلومتری جنوب غربی و در پارک ملی Daisetsu-zan استفاده شوند.

فورانو بارور

این فقط گلها نیستند که در خاک حاصلخیز فورانو رشد می کنند. این منطقه همچنین به خاطر خربزه، سیب زمینی، پیاز، شیر و انگور معروف است. در Chateau Furano، در حدود 4 کیلومتری شمال غربی ایستگاه Furano، می‌توانید از طیف وسیعی از 18 شراب مختلف بنوشید. برخی از آنها نسبتاً خوش طعم هستند. همراهی آشکار پنیر است، و این را می‌توان در کارخانه پنیر فورانو (富良野チーズ工房)، در حدود 1 کیلومتری شرق هتل نیو فورانو پرینس، نمونه برداری کرد. به غیر از فروش معجون هایی مانند بری سیاه شده با جوهر ماهی مرکب، این امکانات سرگرم کننده همچنین به شما امکان می دهد دوشیدن گاو تقلبی (100 ین) را تمرین کنید و در کارگاه های تولید نان، کره، پنیر و بستنی (680 ¥) ثبت نام کنید. -850).

اسکی در فورانو

تمرکز زمستانی Furano، پیست اسکی آن در دامنه‌های کوه کیتانومین است، گزینه‌ای محبوب برای کسانی که به دنبال فرار از صحنه شلوغ خارجی در Niseko هستند. دامنه ها چالش برانگیز هستند، اما نه به اندازه شیب های Niseko متنوع و طولانی. برای رفتن به خارج از پیست، یا امتحان اسکی در بک کانتری با راهنمایان انگلیسی زبان واجد شرایط، با راهنمای Hokkaidō Powder Guides تماس بگیرید .

هوکایدو شرقی

هوکایدو شرقی با داشتن سه پارک ملی بزرگ، اولویت بالایی برای علاقه مندان به محیط طبیعی ژاپن خواهد بود. وسایل نقلیه عمومی پراکنده است، بنابراین برای رفت و آمد، ماشین کرایه کنید. آباشیری در سراسر ژاپن به خاطر زندان قدیمی اش با حداکثر امنیت (که اکنون موزه است) و تورهای قایق زمستانی در میان یخ های رانش در دریای اوخوتسک شناخته شده است. پارک ملی Shiretoko، یکی از میراث جهانی یونسکو و یکی از بکرترین مناطق ژاپن به طور طبیعی، در میان این آب‌های ناپذیر در شمال شرقی Abashiri قرار دارد. در داخل، جنوب شبه جزیره، پارک ملی آکان با چشمه های آب گرم و سه دریاچه خوش منظره نیز خیره کننده است. در پارک ملی کوشیرو شیتسوگن و مرداب کیریتاپو، در آنجا می‌توانید جرثقیل‌های کاکل قرمز سلطنتی را در میان بسیاری از جانوران و گیاهان دیگر ببینید.

جرثقیل، قو و عقاب

تماشاگران پرنده از هوکایدو شرقی هیجان زده خواهند شد. این منطقه خانه سه مورد از چهار مناظر پرنده‌شناسی برتر ژاپن است: جرثقیل‌های سفید کاکل قرمز (tancho-zuru) در مناطق کوشیرو و کیریتاپو. قوهای غول پیکر، همچنین در منطقه کوشیرو، و در نزدیکی آباشیری و اودایتو به سمت شبه جزیره نوتسوکه. و عقاب های دریایی استلر در رائوسو در شبه جزیره شیرتوکو. چهارمین موردی که باید ببینید جرثقیل در آراساکی در کیوشو است. بهترین ماه‌ها برای مشاهده همه این‌ها ژانویه، فوریه و مارس هستند.

جرثقیل های سفید کاکل قرمز که معمولا تانچو نامیده می شوند، نمادی از ژاپن هستند و زمانی در سراسر کشور یافت می شدند. با این حال، آنها در قرن بیستم به قدری نادر شدند که تصور می شد تقریباً منقرض شده اند. خوشبختانه، پرندگان – که در سال 1952 به عنوان “یادبود طبیعی ویژه” نامگذاری شدند – زنده مانده اند و جمعیت آنها که منحصراً در شرق هوکاید زندگی می کنند، اکنون به حدود یک هزار نفر می رسد. به لطف برنامه های تغذیه در چندین مکان در اطراف پارک ملی کوشیرو شیتسوگن، امکان دیدن این پرندگان بزرگ اما خجالتی وجود دارد. با طول بال 2 متر آنها بزرگترین در ژاپن هستند.

جزایر مورد مناقشه کوریل

مناقشه طولانی مدت ارضی بر سر جزایر کوریل، که برخی از آنها را می توان به وضوح از شبه جزیره شیرتوکو دید، به این معنی است که ژاپن و روسیه از نظر فنی هنوز در جنگ جهانی دوم هستند. به دلیل ادامه اشغال این جزایر آتشفشانی توسط روسیه، که در سراسر دریای اوخوتسک بین شبه جزیره کامچاتکا و شمال شرقی هوکایدو قرار دارند، هنوز یک توافق صلح امضا نشده است.

در ژاپن به عنوان سرزمین های شمالی یا چیشیما (هزار جزیره) و در روسیه به عنوان کوریل ها شناخته می شوند، تنها پنج جزیره از این جزایر به طور دائم مسکونی هستند. ژاپن خواستار بازگرداندن 4 جنوبی ترین جزیره کوناشیری، شیکوتان، اتوروفو و گروه هابومای است که نزدیکترین آنها کمتر از 20 کیلومتر با سواحل هوکایدو فاصله دارد. خود جزایر نسبتاً متروک هستند. این اهمیت استراتژیک، منابع معدنی غنی و مناطق ماهیگیری اطراف آنها است که آنها را بسیار مطلوب می کند.

پارک ملی کوشیرو شیتسوگن

بزرگترین تالاب حفاظت شده ژاپن با مساحت 45200 هکتار، پارک ملی کوشیرو شیتسوگن (釧路湿原国立公園) است. تماشاگران پرنده در زمستان برای دیدن جرثقیل های تانچو به اینجا می آیند، اما این تالاب ها خانه بسیاری از پرندگان و حیوانات دیگر از جمله گوزن، حواصیل خاکستری، قوهای سیاه و عقاب است.

یکی از بهترین مکان‌ها برای مشاهده جرثقیل‌ها در واقع درست در شمال پارک است، در مزارع نزدیک روستای TSURUI (Tsurui)، یک ساعت رانندگی در شمال کوشیرو، در پناهگاه جرثقیل ژاپنی Tsurui Itō (Tsurui・Itō Japanese Crane Sanctuary). نیم ساعت جلوتر از شمال اینجا به سمت آکان، مرکز بین المللی جرثقیل آکان GRUS دارای امکانات پرورش و یک سالن نمایشگاهی جالب است.

پارک ملی شیرتوکو

از زمانی که 176000 هکتار از شبه جزیره Shiretoko، از جمله پارک ملی Shiretoko (知床国立公園)، که در سال 2005 به عنوان میراث جهانی یونسکو به‌عنوان میراث جهانی یونسکو به‌عنوان میراث جهانی یونسکو در سال 2005 به‌عنوان میراث جهانی یونسکو به‌عنوان میراث جهانی یونسکو درآمد، سرمایه‌گذاری فزاینده‌ای در این اکوسیستم با شکوه 42aksim و همچنین بازدیدکنندگان از آن صورت گرفته است. . با این حال، با هر معیاری، پارک، که تقریباً نیمی از شبه جزیره 70 کیلومتری را پوشش می‌دهد که به دریای اوخوتسک می‌رود، تقریباً از نشانه‌های توسعه انسانی دست نخورده باقی می‌ماند: جاده‌ها یا امکانات توریستی کمی وجود دارد و حیات وحش فراوان است – شما تقریباً دارید تضمین شده است که با گوزن وحشی، روباه و حتی خرس قهوه ای روبرو شوید. فصل اوج از ژوئن تا سپتامبر است، بهترین دوره برای پیاده روی و تماشای پنج دریاچه کوچک در Shiretoko Go-ko، که به راحتی از شهر اصلی شبه جزیره Utoro قابل دسترسی است. در زمستان، یخ های رانش ساحل را می ریزند و حدود 2000 عقاب دریایی استلر را می توان در نزدیکی RAUSU (羅臼) در ساحل جنوب شرقی شبه جزیره مشاهده کرد. این دهکده ماهیگیری دورافتاده امکانات کمتری نسبت به Utoro دارد، اما همچنان می تواند به عنوان پایگاهی برای گردش در پارک استفاده شود. این تنها مکانی است که در زمستان نیز سفرهای دریایی ارائه می دهد – Hamanasu Kankō را امتحان کنید.

مراقب خرس ها باشید

خرس قهوه ای (ezo higuma) در مناطق بیابانی هوکایدو رایج است و تصور می شود حدود 200 نفر در Shiretoko-hantõ زندگی می کنند. خرس‌هایی که می‌توانند تا 2 متر رشد کنند و تا 400 کیلوگرم وزن دارند، در صورت غافلگیری می‌توانند خطرناک باشند. اگر قصد یک سفر پیاده روی در این قسمت ها را دارید، مهم است که مراقب خرس ها باشید و اقدامات احتیاطی مناسب را انجام دهید تا مزاحم آنها نشوید. حمل زنگی که هنگام راه رفتن به صدا در می آید ایده خوبی است زیرا این کار به خرس ها در مورد رویکرد شما هشدار می دهد و امیدواریم آنها را از خود دور نگه دارد. همچنین در صورت حمل غذا بسیار مهم است که مراقب باشید این غذا را از خرس دور نگه دارید. ضایعات غذا را در اطراف جایی که کمپ می‌کنید دور نریزید – آن‌ها را تا زمانی که به رودخانه یا نهری برسید، رها کنید. اگر با خرس مواجه شدید، فرار نکنید – این دعوتی است برای تعقیب شما – و هیچ حرکت ناگهانی انجام ندهید و مستقیماً در چشمان او نگاه نکنید. سعی کنید تا جایی که ممکن است بی حرکت بمانید تا زمانی که خرس خسته شود و حرکت کند.

پیاده روی در پارک ملی Shiretoko

قله Rausu-dake (羅臼岳)، بلندترین کوه در Shiretoko با ارتفاع 1661 متر، می تواند در حدود چهار و نیم ساعت از خوابگاه جوانان Iwaobetsu، با عبور از یک روتمبورو طبیعی در راه برسد. از قله مناظر فوق‌العاده‌ای در امتداد کل شبه جزیره وجود دارد، و در سمت شرق باید بتوانید کوناشیری تو، یکی از جزایر مورد مناقشه کوریل یا «سرزمین‌های شمالی» را که در ژاپن شناخته می‌شوند، ببینید. یک روز کامل طول می کشد تا از Rausu-dake تا Rausu ادامه دهید.

Iō-zan (硫黄山)، آتشفشان فعالی که آب گرم را برای آبشارهای Kamuiwakka-no-taki تولید می کند، صعود دشوارتر است. این مسیر در کنار شیرتوکو اوهاشی، پل درست فراتر از ورودی آبشار آغاز می‌شود. پیاده روی به قله 1562 متری و بازگشت حداقل هشت ساعت طول می کشد و می توان آن را با بازدید از آبشار گرم ترکیب کرد.

برای مقابله با مسیر خط الراس دشواری که Iō-zan و Rausu-dake را به هم پیوند می دهد، باید یک کوهنورد جدی باشید. یک نقشه توپوگرافی بیاورید، اقدامات احتیاطی در برابر خرس ها انجام دهید و برنامه ریزی کنید که یک یا دو شب در کمپ های بین راه بمانید. خانه صحرایی Rusa (ルサフィールドハウス)، در حدود 10 کیلومتری شمال در امتداد ساحل از Rausu، می تواند قوانین و اطلاعات جاری را در اختیار کوهنوردان و قایقرانان دریا قرار دهد.

پارک ملی شیکوتسو-تویا

جاده ساحلی یا خط راه آهن اطراف Uchiura-wan را از Hakodate دنبال کنید و به سمت شرقی پارک ملی Shikotsu-Tōya (支笏洞爺国立公園)، یکی از زیباترین دریاچه ها و مناطق کوهستانی هوکایدو، اما همچنین توسعه یافته ترین، خواهید رسید. به لطف نزدیکی آن به ساپورو، در 80 کیلومتری شمال. هر دو دریاچه کالدرای اصلی پارک – Tōya-ko در شرق و Shikotsu-ko در غرب – دارای مکان های باشکوه هستند، آتشفشان های فعالی هستند و توسط مسیرهای پیاده روی عالی احاطه شده اند. بین این دو دریاچه، Noboribetsu Onsen، بزرگ‌ترین تفرجگاه آب‌گرم هوکایدو قرار دارد، که ارزش بازدید از آن را دارد تا از مناظر ماورایی حباب‌زده و بخار از جیگوکودانی (دره جهنم) دیدن کنید.

تولد یک آتشفشان

در 28 دسامبر 1943، زمین‌لرزه‌های شدیدی شروع به لرزیدن در اطراف Usu-zan کردند و تا سپتامبر 1945 ادامه یافت. زمانی که رشدش متوقف شد، شووا شین زان، «کوه جدید» که به نام امپراتور حاکم نامگذاری شد، در ارتفاع 405 متری از سطح دریا قرار داشت. مقامات زمان جنگ از ترس اینکه این کوه نوپا به عنوان چراغی برای هواپیماهای بمب افکن ایالات متحده باشد، ناامید بودند تا این رویداد خارق العاده را خاموش کنند.

خوشبختانه، رشد روزانه شووا شین زان توسط میماتسو ماسائو، رئیس پست محلی و آتشفشان شناس آماتور، به دقت ثبت شد. پس از جنگ، میماتسو زمینی را که کوه روی آن قرار داشت خرید و اعلام کرد: «من آتشفشان را خریدم تا تحقیقاتم را بدون وقفه ادامه دهم. برای پول درآوردن نخریدم. آن را هم نخریدم تا گردشگران به آن نگاه کنند.» تلاش های او در سال 1958 زمانی که شووا شین زان توسط دولت به عنوان یک گنج طبیعی ویژه تبدیل شد، به ثمر نشست.

با این وجود، میماتسو هرگز گردشگران را رد نکرد – اما او برای آنها هزینه پذیرش نیز نگرفت، این روشی که هنوز هم پابرجاست. تالار یادبود میماتسو ماسائو (三松正夫記念館)، که در پشت ردیف وحشتناک فروشگاه های هدیه در پایه آتشفشان قرار گرفته است، حاوی مجموعه ای جالب از نمایشگاه ها در مورد تاریخچه آتشفشان نوپا است.

Noboribetsu Onsen

Noboribetsu Onsen (登別温泉) در شرق اطراف ساحل از Tōya-ko، و در میان دامنه‌های کوه سرسبز و سرسبز که توسط دیگ حبابی از فعالیت‌های آتشفشانی از بین می‌رود، لانه‌گزیده است. برترین تفرجگاه آب‌گرم هوکایدو ممکن است مملو از ساختمان‌های هتل لومپ و فروشگاه‌های سوغاتی خوش طعم باشد، اما چشم‌انداز چشمگیر آن قطعا ارزش دیدن دارد و فرصت کافی برای استراحت جدی وجود دارد.

شیکوتسو-کو

توسعه گردشگری در اطراف دریاچه زیبای شیکوتسو-کو (支笏湖) به طور قابل توجهی کم اهمیت است، علیرغم اینکه این نزدیکترین قسمت پارک به ساپورو است. این دریاچه با 363 متر عمق، دومین دریاچه عمیق ژاپن (پس از تازاوا-کو در آکیتا کن) است و آب های آبی آن هرگز یخ نمی زند. همه اتوبوس‌ها در دهکده کوچک شیکوتسو-کو اونسن (支笏湖温泉)، در جنگلی در کنار دهانه چیتوز-گاوا در سمت شرقی دریاچه، و با مهربانی از هتل‌های چند طبقه موجود در Tōya-ko توقف می‌کنند.

مسیرهای پیاده روی

یکی از آسان‌ترین مسیرها از انتهای شمالی روستا شروع می‌شود و به Monbestu-dake (紋別岳؛ 866 متر) منتهی می‌شود، که صعود به آن حدود یک ساعت و بیست دقیقه طول می‌کشد. پیاده روی تا Eniwa-dake (恵庭岳؛ 1319 متر)، در سمت شمالی دریاچه بالای اردوگاه Poropinai، چالش برانگیزتر است و حداقل دو ساعت و نیم طول می کشد. کارکنان مرکز بازدیدکنندگان توصیه می‌کنند فقط به میهاراشی دای، زیر قله 1319.7 متری صعود کنید، زیرا مسیر رسیدن به قله می‌تواند خطرناک باشد. پس از این صعود، می توانید در کنار دریاچه در پای کوه در روتمبورو دوست داشتنی در Marukoma Onsen استراحت کنید.

با این حال، اکثر مردم تصمیم می‌گیرند از Tarumae-zan (樽前山)، یک آتشفشان فعال (آخرین فوران در سال 1951) در جنوب دریاچه بالا بروند. پیاده‌روی از «ایستگاه» هفتم آغاز می‌شود، در سه چهارم راه تا آتشفشان در انتهای یک جاده خاکی. ساده ترین راه برای رسیدن به شروع این است که از شیکوتسو-کو سوار شوید. پیاده روی از ایستگاه هفتم تا قله (1041 متر) نباید بیش از یک ساعت طول بکشد. در بالای آن، عطر تند دهانه بخار از ماندن آن جلوگیری می کند. دنبال کردن مسیر شمال غربی از Tarumae-zan به سمت دریاچه، پس از چند ساعت به دره پوشیده از خزه Koke-no-Dōmon (苔の洞門) منتهی می شود. متأسفانه، فرسایش در این سایت به این معنی است که شما فقط می توانید دیوارهای صخره ای سبز و نرم را از دور مشاهده کنید. از اینجا 14 کیلومتر پیاده روی تا شیکوتسو کو اونسن است.

Toya-ko

دریاچه زیبای کالدرا Tōya-ko (洞爺湖) توسط جزیره مخروطی شکل Nakajima نقطه‌گذاری شده است. سواحل جنوبی آن مکان استراحتگاهی با ظاهر خسته Tōya-ko Onsen (洞爺湖温泉) است، جایی که بیشتر محل اقامت و وسایل حمل و نقل محلی را خواهید یافت. بین 28 آوریل و 31 اکتبر آتش بازی های تماشایی (شب ساعت 8:45 تا 9:05 شب) دریاچه را روشن می کند. همانطور که موقعیت مکانی بسیار زیبا است، بهترین دلیل برای بازدید از Tōya-ko، دیدن آتشفشان فعال Usu-zan (有珠山)، در حدود 2 کیلومتری جنوب، و “آتشفشان انگل” بخار آن Shōwa Shin-zan (昭和新山) است.