نکات خوردن و آشامیدن در ژاپن

یکی از لذت های بزرگ سفر به ژاپن، کاوش در طیف کامل و عجیب و غریب غذاها و نوشیدنی های ژاپنی است. در حالی که این روزها غذاهایی مانند سوشی و تمپورا در جهان رایج هستند، صدها نوع دیگر از غذاهای محلی وجود دارد که کشفیات جدید و خوشمزه ای خواهند بود. بسیاری از دستور العمل های ژاپنی دارای طعم ظریف و ترکیبی از بافت هستند که به ندرت در غذاهای دیگر یافت می شود، و ارائه اغلب آنقدر نفیس است که خوردن آن چیزی که به سختی درست شده است برای سرآشپز توهین به نظر می رسد.

چیدن لقمه های ظریف با چاپستیک تنها بخش کوچکی از تجربه غذاخوری است. بسیار رایج‌تر است که غذاهای ژاپنی را در غذاهای مقوی و ارزان مانند کاسه‌های دلچسب نودل رامن یا معجون آرامش‌بخش karē raisu (برنج کاری) و همچنین برگر و مرغ سرخ‌شده از فروشگاه‌های فست فود به سبک غربی پیدا کنید. همه شهرهای بزرگ دارای طیف وسیعی از رستوران‌ها هستند که غذاهای غربی و سایر غذاهای آسیایی را سرو می‌کنند، به‌ویژه توکیو، کیوتو و اوساکا مقاصد اصلی غذاخوری‌ها هستند. علاوه بر این، هر منطقه سنت های آشپزی متمایز خود را دارد.

وعده های غذایی

صبحانه معمولاً از ساعت 7 صبح تا 9 صبح در اکثر هتل ها، ریوکان و مینشوکو سرو می شود. در بالاترین نقطه و مکان‌های متوسط، معمولا بین یک صبحانه به سبک غربی یا یک وعده غذایی سنتی متشکل از سوپ میسو، ماهی کبابی، ترشی و برنج انتخاب خواهید داشت. در مینشوکو و ریوکان ارزان‌تر فقط یک وعده غذایی به سبک ژاپنی در دسترس خواهد بود. صبحانه‌های سبک غربی، زمانی که در دسترس هستند، گاهی شبیه به آنچه در خانه می‌خورید، می‌شوند، اما معمولاً شامل تکه‌هایی از نان سفید غلیظ و بی‌مزه و نوعی تخم‌مرغ و سالاد است. بیشتر کافه‌ها منوی «خدمات صبحگاهی» دارند که به معنای کوهی و توسوتو (قهوه و نان تست) است.

رستوران‌ها معمولا برای ناهار حدود ساعت 11:30 صبح باز می‌شوند و در ساعت 2 بعد از ظهر سرو را به پایان می‌رسانند. ساندویچ‌های بی‌کلاس بهتر است به نفع یک وعده غذایی کامل در رستوران کنار گذاشته شوند. منوهای تنظیمی (به نام تیشوکو) همیشه در دسترس هستند و معمولا برای چند دوره حدود 1000 ین به همراه یک نوشیدنی هزینه دارند.

تیشوکو گاهی اوقات در شب در دسترس است، زمانی که ممکن است با منوهای دوره نیز مواجه شوید که شامل یک سری دوره می شود و با توجه به تعداد دوره ها و کیفیت مواد استفاده شده قیمت گذاری می‌شود. در هر زمانی از روز می‌توانید در نودل‌بارهای ایستاده – که اغلب در اطراف ایستگاه‌های قطار یافت می‌شود – و از تسمه‌های نقاله گردان در فروشگاه‌های ارزان سوشی میل کنید.

شام، وعده غذایی اصلی روز، معمولا از ساعت 6 بعد از ظهر تا حدود 9 شب سرو می شود. شهرهای بزرگ تنها گزینه برای صرف غذا در اواخر شب هستند. در یک وعده غذایی سنتی ژاپنی (برای توضیح غذاهای اصلی) معمولاً همه غذاهای خود را همزمان سرو می‌کنند، اما در مکان‌های رسمی‌تر برنج و سوپ همیشه آخر سرو می‌شوند. به احتمال زیاد وعده غذایی خود را با یک تکه میوه فصلی مانند خربزه، پرتقال، خرمالو یا ناشی (نوع ترد گلابی) یا بستنی (اگر سبز است، با چای ماچا طعم دار می شود) به پایان می رسانید.

در مراسم چای، واگاشی های کوچک و بسیار شیرین سرو می شود – این شیرینی های تزئین شده معمولاً از برنج کوبیده، لوبیا قرمز آزوکی یا شاه بلوط درست می شوند. واگاشی را می توان از فروشگاه های تخصصی و فروشگاه های بزرگ نیز خریداری کرد و هدایای دوست داشتنی تهیه کرد.

 

 

 

کجا بخوریم و بنوشیم؟

شوکودو نوعی غذاخوری است که طیفی از غذاهای سنتی و به طور کلی ارزان قیمت را سرو می کند. معمولا در نزدیکی ایستگاه‌های قطار و مترو و در مناطق شلوغ خرید، شوکودو را می‌توان با نمایش غذاهای پلاستیکی در پنجره‌هایشان شناسایی کرد. رستوران‌های دیگر (resutoran) معمولا فقط یک نوع غذا سرو می‌کنند، برای مثال سوشی و ساشیمی (سوشی-یا)، یا یاکیتوری (یاکیتوری-یا)، یا در سبک خاصی از آشپزی تخصص دارند، مانند کایسکی (آشپزی عالی) یا تپانیاکی. ، جایی که غذا روی یک سینی استیل یا توسط خودتان یا یک آشپز تهیه می شود.

در سرتاسر ژاپن، به‌ویژه در حومه شهر، رستوران‌های خانوادگی روشن و شادابی مانند رویال هاست و جاناتان را خواهید دید، رستوران‌هایی به‌سبک آمریکایی که مخصوصا برای غذاخوری‌های خانوادگی و سرو غذاهای غربی و ژاپنی طراحی شده‌اند – غذا می‌تواند ملایم باشد. طرف، اما همیشه قیمت بالایی دارد. آنها همچنین منوهایی با عکس دارند تا سفارش را آسان کنند. اگر نمی‌توانید تصمیم بگیرید چه بخورید، به طبقات رستوران‌های فروشگاه‌های بزرگ بروید، جایی که مجموعه‌ای از فعالیت‌های ژاپنی و غربی، اغلب مراکز فروش رستوران‌های محلی معتبر را خواهید دید. بسیاری از آنها دارای نمایشگرهای پلاستیکی مواد غذایی در جلو پنجره و منوهای ویژه روزانه خود خواهند بود.

رستوران‌های غذاهای غربی و سایر قومیت‌ها در شهرها زیاد می‌شوند و به ندرت پیدا کردن غذاهای خارجی محبوب مانند ایتالیایی (Itaria-ryōri)، فرانسوی (Furansu-ryōri)، کره‌ای (Kankoku-ryōri)، چینی (Chūgokū یا Chūka-ryōri) مشکل ساز است.) یا غذای تایلندی (Tai-ryōri). با این حال، دستور العمل ها اغلب برای مطابقت با ذائقه ژاپنی تطبیق داده می شوند، که می تواند به معنای غذاهای تند کمتری باشد که ممکن است به آن عادت داشته باشید.

کافی شاپ ها (kissaten) چیزی شبیه به یک موسسه در ژاپن هستند که اغلب به عنوان یک سالن استراحت یا محل ملاقات تجاری برای مشتریانی که گرسنه از فضا در خانه یا دفتر هستند طراحی شده اند. برخی دیگر طراحی های عجیب و غریب دارند یا در موارد خاصی مانند جاز یا کتاب های کمیک تخصص دارند. در چنین مکان‌هایی یک قهوه یا چای مخصوص معمولاً 500 ین یا بیشتر به شما باز می‌گرداند. همچنین تعداد زیادی عملیات ارزان و شاد مانند Doutor و Starbucks وجود دارد که نوشیدنی‌ها و تنقلات را با قیمت‌های مناسب سرو می‌کنند. این مکان ها را برای یک صبحانه ارزان یا یک لقمه سریع جستجو کنید.

بهترین و پر جنب و جوش ترین مکان ها برای نوشیدن، رستوران های میخانه ایزاکایا هستند که منوی وسیعی از غذاهای عمدتا کوچک را نیز سرو می کنند. ایزاکایاهای سنتی ظاهری روستایی دارند، اگرچه در شهرها با عملیات مدرن تر و مد روز با هدف بازار جوانان روبرو خواهید شد. یکی از انواع ایزاکایا سنتی روباتایاکی است که غذاهای کبابی با زغال را سرو می کند. اکثر ایزاکایا حوالی ساعت 6 بعدازظهر باز می شوند و در نیمه شب تعطیل می شوند. از اواسط ژوئن تا اواخر آگوست، باغ‌های آبجو در فضای باز – برخی از آنها به رستوران‌ها و ایزاکایاهای موجود متصل هستند، و سایر فعالیت‌های مستقل – در سراسر شهرها و شهرهای اصلی ژاپن شکوفا می‌شوند. مراقب چراغ های پری روی پشت بام ساختمان ها یا در باغ ها و میدان های سطح خیابان باشید.

میله‌های معمولی یا nomiya اغلب از یک پیشخوان کوتاه و یک میز تشکیل شده‌اند و توسط ماما سان در صورت زن و پاپا سان یا استاد اگر مرد اداره می‌شوند. قیمت‌ها در اکثراً nomiya معمولاً بالا هستند و اگرچه اگر کمی ژاپنی صحبت کنید، احتمال اینکه شما را از دست بدهند کمتر است، اما تضمینی نیست. همه این میله‌ها دارای سیستم نگهداری بطری هستند تا افراد عادی بطری نوشیدنی را با نام خود در پشت بار ذخیره کنند. به طور کلی بهتر است با یک بار معمولی به چنین بارهایی بروید، زیرا آنها تمایل دارند مانند مینی کلاب ها کار کنند و افراد غیر معمولی به آنها دست سرد می دهند. Nomiya تا ساعات اولیه باز می ماند، به شرطی که مشتری وجود داشته باشد. یک تغییر در nomiya تاچینومیا یا نوار ایستاده است که معمولاً ارزان‌تر و معمولی‌تر هستند. برخی در فروش شراب های درجه یک یا ساکه تخصص دارند و اغلب غذای خوب را در کنار نوشیدنی ها سرو می کنند.

برخی از بارها هزینه‌های پوششی نیز دارند (که معمولاً با نوشیدنی‌تان یک میان‌وعده کوچک می‌گیرید)، اگرچه در میان آن‌هایی که ندارند، گزینه‌های زیادی وجود دارد، بنابراین همیشه قبل از خرید نوشیدنی خود را بررسی کنید. کافه های متخصص در کارائوکه به سختی قابل تشخیص نیستند. اگر تصمیم دارید به آن بپیوندید، معمولا هزینه کمی باید پرداخت کنید و حداقل چند آهنگ با اشعار انگلیسی را انتخاب کنید.

 

 

سفارش و آداب

با قدم زدن به بیشتر رستوران های ژاپن، کلمه Irasshaimase (“خوش آمدید”) از شما استقبال می شود. با انگشتان خود مشخص کنید که چند مکان مورد نیاز است. پس از نشستن به شما یک oshibori، یک حوله دستی مرطوب و تا شده، که معمولا داغ بخار می شود، اما گاهی اوقات در تابستان به طرز طراوت آوری سرد ارائه می شود، به شما می دهند. یک لیوان آب سرد (میزو) نیز معمولا به صورت خودکار آورده می شود.

برای کمک به رمزگشایی منو، یک واژه نامه اساسی از کلمات و عبارات ضروری وجود دارد. برای جزئیات بیشتر، کتاب زبان ژاپنی: راهنمای خشن یا کتاب جامع «چه چیزی در رستوران‌های ژاپنی» نوشته راب ساتروایت را امتحان کنید. همیشه ارزش این را دارد که بپرسید آیا منوی انگلیسی موجود است (eigo no menyū ga arimasu-ka). اگر رستورانی دارای یک پنجره پلاستیکی غذا است، از روی صندلی خود بلند شوید و از آن برای اشاره به پیشخدمت یا پیشخدمت خود استفاده کنید که چه می خواهید. اگر همه چیز شکست خورد، به آنچه می خورند نگاه کنید و به آنچه علاقه دارید اشاره کنید. به یاد داشته باشید که غذاهای تیشوکو (غذاهای آماده) یا کوسو (کورس) بهترین ارزش را دارند. کلمه بایکینگو (که در کاتاکانا نوشته شده و به معنای وایکینگ است) به معنای بوفه ای است که به خودتان کمک کنید.

چوب غذاخوری (هاشی) را به صورت عمودی در برنج خود نچسبانید – این کنایه از مرگ است. اگر از یک بشقاب مشترک غذا می‌گیرید، چاپستیک‌ها را گرد کنید و از سر دیگر آن برای برداشتن غذا استفاده کنید. همچنین، وقتی چوب‌های غذاخوری خود را روی میز می‌گذارید یا از آنها برای اشاره به چیزهایی استفاده می‌کنید، هرگز از روی میز استفاده نکنید. وقتی صحبت از خوردن نودل های سوپ دار می شود، به نظر می رسد خوب است که آنها را با سروصدا بجوشانید. همچنین خوب است کاسه را روی لب های خود بیاورید و مستقیماً از آن بنوشید.

وقتی صورتحساب را می‌خواهید، بگویید okanjō kudasai. شکل معمول این است که در هنگام خروج پول را پرداخت کنید، نه اینکه پول را روی میز بگذارید. نیازی به انعام دادن نیست، اما مودبانه است که به پیشخدمت یا آشپز بگویید gochisō-sama deshita («خوشمزه بود!»). فقط لوکس‌ترین رستوران‌های غربی و هتل‌های برتر هزینه خدمات (معمولاً ده درصد) اضافه می‌کنند.

 

 

 

 

سوشی، ساشیمی و غذاهای دریایی

بسیاری از غیر ژاپنی ها به اشتباه تصور می کنند که همه سوشی ها ماهی هستند، اما این نام در واقع به طرز تهیه برنج با سرکه اشاره دارد، و همچنین می توانید غذاهای سوشی را با تخم مرغ یا سبزیجات تهیه کنید. ماهی و غذاهای دریایی، البته، عناصر ضروری و سنتی غذاهای ژاپنی هستند و از جلبک دریایی استفاده شده در میسوشیرو (سوپ) گرفته تا تکه های ماهی تن، ماهی قزل آلا و ماهی مرکب که روی صفحات برنج سوشی گذاشته شده اند، متغیر است. برش های ماهی خام و غذاهای دریایی به تنهایی ساشیمی نامیده می شود.

در یک سوشی-یا سنتی، هر بشقاب تازه توسط تیمی از سرآشپزها درست می شود که در دید کامل مشتریان کار می کنند. اگر از انواع مختلف سفارش مطمئن نیستید، به سینی های نمایش داده شده در کابینت های چیلر شیشه ای روی پیشخوان اشاره کنید یا به سراغ nigiri-zushi mori-awase، شش یا هفت نوع مختلف ماهی و غذاهای دریایی بروید. از برنج سوشی انواع دیگر سوشی عبارتند از ماکی زوشی که در ورقه ای از جلبک دریایی ترد حلقه شده و چیراشی زوشی، لایه ای از برنج که روی آن ماهی، سبزیجات و تخم مرغ پخته شده است.

در حالی که یک وعده غذایی در یک سوشی یاای معتبر به طور متوسط ​​5000 ین است (یا خیلی بیشتر در یک فروشگاه باکلاس)، در مغازه‌های کایتن-زوشی، جایی که شما هر نوع غذای سوشی را که می‌خواهید از تسمه نقاله‌ای که دائماً پر می‌شود انتخاب می‌کنید، این صورتحساب به ندرت طولانی می‌شود. فراتر از 3000 ین برای هر نفر. در کایتن زوشی، بشقاب‌ها با توجه به هزینه‌هایشان کد رنگی می‌شوند و در پایان برای کل هزینه‌ی غذا جمع می‌شوند. اگر نمی توانید آنچه را که می خواهید ببینید، می توانید از سرآشپزها بخواهید آن را برای شما درست کنند. چای سبز رایگان است و معمولاً می توانید آبجو یا ساک سفارش دهید.

برای امتحان فوگو یا بادکنک، به یک رستوران ماهی تخصصی بروید، که به راحتی با تصویر یا مدل یک ماهی بادکنک مانند در بیرون قابل تشخیص است. شهرت فوگو از طبیعت سمی بالقوه کشنده آن ناشی می شود تا طعم ملایم و لاستیکی آن. خطر واقعی افتادن مرده در پیشخوان تقریبا صفر است – حداقل در اثر مسمومیت با فوگو – و شما به احتمال زیاد به صورت حسابی که (ارزانتر و جدا از فوگوهای پرورشی) در براکت 10000 ین به ازای هر نفر خواهد بود، توجه بیشتری خواهید داشت. . فوگو اغلب به عنوان بخشی از منوی غذای آماده شامل تکه های خام ماهی (ساشیمی) و خورش تهیه شده از قسمت های دیگر ماهی که با برنج سرو می شود، سرو می شود.

یک غذای دریایی مقرون به صرفه تر و خوشمزه تر، اوناگی یا مارماهی است که معمولاً با سس غلیظی از سویا و ساک تهیه می شود، روی زغال سنگ می ریزد و روی تختی از برنج سرو می شود. این غذا مخصوصاً در تابستان محبوب است، زمانی که اعتقاد بر این است که در برابر گرمای شدید استحکام می بخشد.

 

 

رشته فرنگی

سه نوع اصلی نودل سوبا، اودون و رامن هستند. سوبا رشته های نازکی هستند که از آرد گندم سیاه قهوه ای درست می شوند. اگر نودل ها سبز هستند، با پودر چای سبز درست شده اند.

دو سبک اصلی سرو سوبا وجود دارد: گرم و سرد. کیک سوبا در یک آبگوشت گرم و شفاف سرو می‌شود که اغلب با مواد افزودنی مانند توفو، سبزیجات و مرغ سرو می‌شود. رشته فرنگی سردی که روی یک تخت بامبو انباشته می شود، با سس سرد برای غوطه وری (که می توان آن را با پیاز خرد شده، تکه های جلبک دریایی و خمیر ترب سبز رنده شده واسابی مزه دار کرد) zaru-soba یا mori-soba نامیده می شود. در رستوران‌های سنتی‌تر، یک فلاسک آب داغ (سوبا یو) برای پختن رشته‌ها سرو می‌شود که پس از اتمام سوبا، به سس غوطه‌وری اضافه می‌شود تا نوشیدنی سوپ درست شود.

در بیشتر رستوران‌های سوبا، udon نیز در منو خواهد بود. این رشته فرنگی های چاق تر با آرد گندم ساده درست می شوند و به همان سبک های سرد یا گرم مانند سوبا سرو می شوند. در غذاهای yakisoba و yakiudon نودل ها، اغلب در سس سویا غلیظ، همراه با تکه های جلبک دریایی، گوشت و سبزیجات سرخ می شوند.

رامن یا نودل آرد گندم زرد در ابتدا از چین وارد شد اما اکنون به بخشی از غذاهای ژاپنی تبدیل شده است. آنها معمولاً در کاسه‌های بزرگ و در یک سوپ روغنی بخارپز سرو می‌شوند که معمولاً در سه نوع عرضه می‌شود: میسو (طعم‌آور شده با خمیر لوبیا تخمیر شده)، شیو (یک سوپ شور) یا شویو (آبگوشتی که با سس سویا درست می‌شود). این غذا اغلب با طیف وسیعی از تزیینات، از جمله جلبک دریایی، شاخه های بامبو، چرخش های صورتی و سفید خمیر ماهی، و برش های گوشت خوک به پایان می رسد. معمولا می توانید آن را با چاشنی هایی مانند سیر خرد شده یا مخلوط فلفل قرمز در سفره خود ادویه کنید. هر جا که رامن می خورید، معمولاً می توانید گیزا، کوفته های نیمه ماه شکل سرخ شده پر از گوشت خوک یا غذاهای دریایی را نیز برای همراهی آنها تهیه کنید.

 

 

ظرف برنج

یک غذای سنتی تا زمانی که یک کاسه برنج خورده نشود، تمام شده در نظر گرفته نمی شود. این غذای اصلی ژاپنی همچنین اساس نوشیدنی الکلی Sake و Mochi است، خمیر جویدنی که از برنج کوبیده شده تهیه می‌شود و معمولا در فستیوال‌هایی مانند سال نو تهیه و خورده می‌شود.

برنج بخشی جدایی ناپذیر از چندین غذای ارزان قیمت از نوع اسنک است. اونیگیری مثلثی از برنج به اندازه کف دست است که پر از سویا، ماهی تن، قلیه ماهی قزل آلا یا اومبوشی ترش (آلو ترشی) است که همگی در ورقه ای از نوری ترد (جلبک دریایی) پیچیده شده اند. آنها را می توان با قیمت حدود 150 ین در فروشگاه های رفاهی خریداری کرد و به طرز ماهرانه ای بسته بندی می شوند تا نوری ترد بماند تا زمانی که انیگیری باز شود. دونبوری یک کاسه برنج با مواد مختلف مانند مرغ و تخم مرغ (اویاکو دون، به معنای واقعی کلمه “والدین و فرزند“)، نوارهای گوشت گاو خورشتی (gyū-don) یا کاتسو دان است که همراه با کتلت گوشت خوک تونکاتسو است.

یک غذای راحت و همیشه محبوب ژاپنی برنج کاری (karē raisu در rōmaji) است. این فقط کمی تند است، اما ارتباط چندانی با غذای هندی ندارد: آنچه در سس قهوه‌ای لجن‌دار که کاری را تشکیل می‌دهد یک راز است، و احتمالا بیهوده به دنبال شواهدی از وجود گوشت گاو یا مرغ در به اصطلاح بیفو خواهید بود. karē و chikin karē. معجون های بهتر بسیار خوشمزه و همیشه ارزان هستند.

 

 

غذاهای گوشتی

گوشت بخشی غیر معمول از غذاهای سنتی ژاپنی است، اما در قرن گذشته غذاهایی که از گوشت گاو، خوک و مرغ استفاده می‌کردند به بخش عمده‌ای از رژیم غذایی ملی تبدیل شده‌اند. فروشگاه‌های برگر همه جا هستند و رستوران‌های استیک گران قیمتی هستند که غذاهایی مانند سوکیاکی (برش‌های نازک گوشت گاو پخته شده در سویا، شکر و آبگوشت ساکه) و شابو شابو (برش‌های گوشت گاو و سبزیجات که روی میز در آبگوشتی سبک پخته می‌شوند و آغشته به مواد مختلف می‌شوند) سرو می‌کنند. سس ها)، از خوراکی های محبوب هستند.

مانند سوکیاکی و شابو شابو، خورش‌های ناب (نام به قابلمه پخت و پز اشاره دارد) روی میز روی میز گاز یا زغال‌سوز توسط غذاخوری‌هایی که طیف وسیعی از مواد خام (گوشت یا ماهی به همراه سبزیجات) را در قابلمه می‌ریزند، آماده می‌شوند. پختن. همانطور که همه چیز پخته می شود، ماهیگیری می شود، و آخرین چیزی که باید غوطه ور شود، معمولاً نوعی رشته است. Chanko-nabe خورش معروفی است که برای تقویت کشتی گیران سومو استفاده می شود.

سایر غذاهای محبوب گوشتی عبارتند از: تونکاتسو، ورقه های گوشت خوک پوشیده از پودر سوخاری، سرخ شده و معمولاً روی تختی از کلم خرد شده با سس قهوه ای و نیمه شیرین سرو می شود. و یاکیتوری، سیخ های خوشمزه مرغ کبابی (و گاهی اوقات دیگر گوشت ها و سبزیجات). در ارزان‌ترین یاکیتوریا، برای هر سیخ به‌صورت جداگانه، معمولاً حدود 100 ین یا کمتر یک چوب می‌پردازید. کوشیاژ ترکیبی از غذاهای تونکاتسو و یاکیتوری است که در آن سیخ‌های گوشت، غذاهای دریایی و سبزیجات را با پودر سوخاری پوشانده و سرخ می‌کنند.

 

 

غذاهای گیاهی

گیاهخواری علیرغم اینکه خانه پخت و پز ماکروبیوتیک است، مفهومی به طور گسترده یا کاملاً درک شده در ژاپن نیست. ممکن است در یک رستوران یک غذای گیاهی (سایشوکو) بخواهید و همچنان چیزی با گوشت یا ماهی در آن سرو شود. اگر یک گیاهخوار متعهد هستید، مواردی که باید مراقب آن باشید عبارتند از: استاک داشی که حاوی بونیتو (تن خشک) و املت است که ممکن است حاوی آب مرغ باشد. برای دریافت یک غذای گیاهی واقعاً باید صبور باشید و آماده باشید که دقیقاً هنگام سفارش چه می‌کنید و چه چیزی نمی‌خورید. Vege-Navi (vege-navi.jp) بسیاری از گزینه های گیاهخواری، وگان و ماکروبیوتیک را در سراسر کشور فهرست می کند.

اگر می خواهید به اشتباه گهگاهی از خوردن گوشت، ماهی یا چربی های حیوانی چشم بپوشید، این کار را انجام دهید زیرا ژاپن غذاهای گیاهی شگفت انگیزی را به دنیا به ارث گذاشته است. در بالای لیست توفو، کیک فشرده‌شده از کشک سویا، که در دو نوع اصلی وجود دارد، مومنگوشی دوفو (توفو پنبه‌ای) که به‌خاطر بافت کرکی‌اش نامیده می‌شود، و کینوگوشی دوفو (ابریشم) نرم‌تر و شکننده‌تر. توفو). غذاهای بودایی، شوجین ریوری، منوهای کاملی را بر اساس انواع مختلف غذاهای توفو ترکیب می کند. اگرچه آنها می توانند گران باشند، اما ارزش جستجو در رستوران های تخصصی که این نوع غذا را سرو می کنند، به ویژه در شهرهای بزرگ معابد مانند کیوتو، نارا و ناگانو را دارد. البته توجه داشته باشید که محبوب‌ترین غذای توفویی که در رستوران‌ها با آن مواجه می‌شوید – هییا یاکو، یک صفحه کوچک توفوی سرد شده با زنجبیل رنده شده، پیاز بهار و سس سویا – معمولاً با تکه‌های بونیتو پاشیده می‌شود.

میسو (خمیر لوبیا تخمیر شده) یکی دیگر از مواد ضروری آشپزی ژاپنی است که تقریباً در هر وعده غذایی استفاده می شود، حتی در سوپ میسو شیرو. اغلب به عنوان طعم دهنده در غذاهای سبزیجات استفاده می شود و در دو نوع اصلی وجود دارد، شیرو میسو روشن و آکا میسو تیره تر و با طعم قوی تر.

سوالی که از همه خارجی ها در ژاپن پرسیده می شود این است که “آیا می توانی ناتو بخوری؟” این خمیر تخمیر شده چسبناک و رشته‌ای دارای طعم قوی، عطر تند و بافتی ناآشنا است که می‌تواند برای کام غربی‌ها آزاردهنده باشد. با این حال، ارزش آن را دارد که حداقل یک بار امتحان کنید، و معمولا در وان های کوچک در صبحانه سرو می شود تا با خردل و سس سویا مخلوط شده و با برنج مصرف شود.

 

 

سایر غذاهای ژاپنی

گفته می شود که در قرن شانزدهم توسط بازرگانان پرتغالی به ژاپن معرفی شده است، تمپورا قطعاتی از غذاهای دریایی و سبزیجات هستند که به آرامی کوبیده شده اند. تمپورا را در یک کاسه سس سبک (تن تسویو) مخلوط با تربچه دایکون رنده شده و گاهی زنجبیل غوطه ور می کنند. در رستوران‌های تخصصی تمپورا، شما معمولاً غذای ست تیشوکو را سفارش می‌دهید که شامل میگو کامل، ماهی مرکب، بادمجان، قارچ و برگ‌های معطر شیسو است.

اودن یک غذای گرم‌کننده است که معمولا در زمستان سرو می‌شود، اما در زمان‌های دیگر نیز موجود است – طعم آن بسیار خوشمزه‌تر از آنچه به نظر می‌رسد. تکه‌های بزرگ غذا، معمولاً روی سیخ‌ها، در آبگوشتی رقیق می‌جوشند و اغلب از گاری‌های قابل حمل (یاتای) در گوشه‌های خیابان یا در فروشگاه‌های راحتی از کنار تایر سرو می‌شوند. مواد اصلی شامل بلوک‌های توفو، دایکون (تربچه غول‌پیکر)، کونیاکو (ژله‌ای سفت که از سبزیجات ریشه‌ای تهیه می‌شود)، کنبو (جلبک دریایی)، تخم‌مرغ آب پز و کیک ماهی است. همه آنها بهتر است با یک اسمیر خردل آتشین به سبک انگلیسی خورده شوند.

پیتزای ژاپنی معادل اوکونومیاکی است، یک غذای مفرح و ارزان که اغلب می توانید خودتان آن را تهیه کنید. خمیر پنکیک برای چسباندن کلم خرد شده و سایر سبزیجات با غذاهای دریایی یا گوشت استفاده می شود. اگر یک رستوران DIY است، تک تک مواد را با هم مخلوط کرده و روی تابه ای در وسط میز میپزید. در غیر این صورت، می توانید پشت میز آشپزخانه بنشینید و سرآشپزها را در حال تماشای کار تماشا کنید. پس از پخته شدن، okonomiyaki با سس قهوه‌ای شیرین و/یا مایونز پوشانده می‌شود و با جلبک دریایی خشک و تکه‌های ماهی بونیتو که در حرارت بالا می‌پیچند و پیچ می‌خورند، گرد و غبار آن را پاک می‌کنند. در اکثر رستوران‌های اوکونومیاکی می‌توانید نودل سرخ شده (yakisoba) نیز تهیه کنید. علاوه بر این، okonomiyaki، همراه با تاکویاکی پسر عموی نزدیک خود (توپ های ضرب شده از اختاپوس)، اغلب از چرخ دستی های یاتای در جشنواره های خیابانی سرو می شود.

رستوران‌های اصیل غربی اکنون در سراسر ژاپن رایج هستند، اما یک سبک ترکیبی از آشپزی نیز وجود دارد که به نام یوشوکو (“غذای غربی”) شناخته می‌شود که در دوران میجی در اواخر قرن بیستم توسعه یافت. غذاهای یوشوکو که اغلب در شوکودو سرو می شود شامل املت با برنج (omu-raisu)، کروکت سیب زمینی سرخ شده (korokke) و استیک همبرگر (hanbagu) است که در یک سس غلیظ ریخته شده است. نسخه معاصر یوشوکو موکوکوسکی یا غذاهای «بدون ملیت» است، ترکیبی از سبک‌های آشپزی جهانی که معمولاً در ایزاکایا یافت می‌شود.

 

 

نوشیدنی

ژاپنی ها مشروب های اجتماعی مشتاق هستند. غیر معمول نیست که مردم کاملا مست شده را در خیابان ببینید، اگرچه در کل مستی به ندرت منجر به خشونت می شود. اگر یک نوشیدنی غیر الکلی می‌خواهید، هرگز از یک کافی‌شاپ (kissaten) یا jidō hambaiki (دستگاه فروش خودکار) دور نخواهید شد، جایی که می‌توانید طیف وسیعی از نوشیدنی‌های کنسرو شده، چه سرد و چه گرم تهیه کنید. توجه داشته باشید که کنسرو چای و قهوه اغلب بسیار شیرین است. نوشیدنی‌های غیرالکلی از ماشین‌ها معمولاً ۱۱۰ ین قیمت دارند و نوشیدنی‌های گرم با نوار قرمز زیر نمایشگر مشخص می‌شوند. دستگاه های فروش آبجو، ساکه و سایر نوشیدنی های الکلی در ساعت 11 شب، همزمان با فروشگاه های مشروب، خاموش می شوند. چند فروشگاه 24 ساعته ممکن است بعد از این زمان الکل بفروشند. به دنبال کانجی به خاطر (酒) در بیرون باشید.

 

 

منظور

افسانه ها حاکی از آن است که خدایان باستانی ساکه (همچنین به عنوان نیهونشو شناخته می شود) – معروف ترین نوشیدنی الکلی ژاپن – از اولین برنج سال جدید دم می کردند. اگرچه اغلب به عنوان شراب برنج از آن یاد می شود، اما این نوشیدنی که در هزاران مارک مختلف عرضه می شود، در واقع دم می شود، بنابراین بیشتر با آبجو مرتبط است (که مدت ها پیش به عنوان محبوب ترین نوشیدنی الکلی ژاپن از sake پیشی گرفت).

ساکه که در انواع شیرین (amakuchi) یا خشک (karakuchi) ساخته شده است به عنوان tokkyū (برتر)، ikkyū (اول) و nikyū (دوم) درجه بندی می شود، اگرچه این عمدتاً برای اهداف مالیاتی است. اگر دنبال بهترین کیفیت هستید، خبره ها توصیه می کنند به سراغ گینجو-زوکوری (یا گینجو-زو) بروید، گران ترین و کمیاب ترین نوع برنج خالص جونمی شو. برخی از انواع ساکه نسبت به سایرین ابری‌تر و کمتر تصفیه شده‌اند، و همچنین آمازاکه بسیار شیرین و شیری نیز وجود دارد که اغلب در فستیوال‌های معبد و در زیارتگاه‌ها در سال نو سرو می‌شود.

در رستوران ها و ایزاکایا از شما Sake در یک فلاسک کوچک (tokkuri) سرو می شود تا بتوانید سرو غذای خود را بریزید یا با شخص دیگری به اشتراک بگذارید. همچنین انتخاب نوشیدنی گرم (اتسوکان) یا سرد (ریشو) به شما داده می شود. روش دوم معمولاً روش ترجیحی است که شما را قادر می سازد طعم های پیچیده شراب را به درستی بچشید. هرگز گرم ننوشید وقتی سرد سرو می شود، گاهی اوقات ساکه را از یک جعبه چوبی کوچک (ماسو) با مقدار کمی نمک روی لبه آن برای مقابله با طعم کمی شیرین، ارائه می کنند و می نوشند. لیوان ها به طور سنتی درست تا لبه پر می شوند و گاهی اوقات روی نعلبکی یا ماسو قرار می گیرند تا سرریز شوند. آنها معمولاً وعده های کوچکی هستند، زیرا با محتوای الکل پانزده درصد یا بیشتر، ساکه یک نوشیدنی قوی است – و اگر گرم بنوشید سریعتر به سرتان می رود. برای اطلاعات بیشتر، sake-world.com را بررسی کنید.

 

 

آبجو

آبجوساز آمریکایی، ویلیام کوپلند، اولین کارخانه آبجوسازی ژاپن را در سال 1870 در یوکوهاما راه اندازی کرد تا به هموطنان مهاجری که در پی بازسازی میجی به این کشور سرازیر شده بودند، آبجو سرو کند. در آن زمان ژاپنی‌ها باید برای نوشیدن آن رشوه می‌گرفتند، اما این روزها آنها نیازی به تشویق ندارند و سالانه 6.11 میلیارد لیتر آبجو و “نوشیدنی‌های آبجو مانند” را از بین می‌برند. آبجوسازی کوپلند در نهایت به Kirin تبدیل شد، یکی از چهار آبجوساز بزرگ کشور همراه با Asahi، Sapporo و Suntory. همه آنها طیفی از آبجوهای لاگر و نوع ale (که اغلب به آنها آبجو سیاه می گویند) و همچنین معجون های نیمه و نیمه تولید می کنند. همچنین آبجوهای کم مالت به نام هاپوشو و انواع بدون مالت به نام دای-سان-نو-بیرو وجود دارد که اخیراً به دلیل قیمت پایین تر (هر چه محتوای مالت بیشتر باشد، مالیات دولتی بالاتر است) بسیار محبوب شده اند. حتی اگر آنها به طور کلی طعم بی مزه ای داشته باشند.

قیمت قوطی‌های آبجو با اندازه استاندارد حدود 200 ین از یک مغازه یا ماشین خودکار است، در حالی که بطری‌های (bin-biiru) که در رستوران‌ها و بارها سرو می‌شوند معمولاً از 500 ین شروع می‌شوند. آبجو آبجو (nama-biiru) اغلب در دسترس است و در سالن های آبجو در جوکی (لیوان لیوان مانند) سرو می شود که در سه اندازه مختلف وجود دارد: دای (بزرگ)، چو (متوسط) و شو (کوچک).

آبجوهای صنایع دستی Microbrew از سراسر ژاپن (که گاهی اوقات Ji-biiru – “آبجوی منطقه ای” نامیده می شود) محبوب تر می شوند و بسیاری از آنها شخصیت بیشتری نسبت به محصولات چهار بزرگ دارند. برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد صحنه آبجو صنایع دستی، مجله رایگان دو زبانه ژاپن بیر تایمز (wJapanbeertimes.com) و وبلاگ آبجو در ژاپن (wbeerinjapan.com) وجود دارد.

 

 

سایر نوشیدنی های الکلی

به طور کلی با محتوای الکل بالاتر و ارزان تر از ساکه، شوچو، یک روح سفید مقطر ساخته شده از برنج، جو یا سیب زمینی است. با نام مستعار آن: رعد و برق سفید، می توانید ایده ای از قدرت آن، از 25 تا 50 درصد اثبات داشته باشید. شوچو معمولاً با یک نوشیدنی غیرالکلی مخلوط می‌شود و در یک ساه (مانند لیمو ترش) یا کوکتل هایبال چوهای مخلوط می‌شود، اگرچه مارک‌های ممتاز را می‌توان به تنهایی یا با یخ میل کرد. چیزی شبیه به رونق شوچو در حال حاضر در ژاپن در جریان است و بهترین مارک ها بسیار قابل نوشیدن هستند و مانند ساکی سرو می شوند (برای اطلاعات بیشتر در مورد شوچو). با این حال، اجناس ارزان می توانند به شما خماری بدی بدهند.

ژاپنی‌ها عاشق ویسکی هستند، با تولیدکنندگان برتر آبجو که چندین برند معتبر تولید می‌کنند، که اغلب با آب و یخ سرو می‌شود و به آن میزو-واری می‌گویند. در مقابل، شراب ژاپنی (وین)، که اغلب بسیار شیرین است، محصولی کمتر موفق است، حداقل برای کام غربی. با این حال، شراب های وارداتی به طور گسترده فروخته می شوند – نه تنها ارزان تر می شوند، بلکه اکنون انتخاب بهتر و کیفیت بالاتری هم در مغازه ها و هم در رستوران ها وجود دارد.

 

 

چای، قهوه و نوشابه

مگر اینکه در یک بوسه تخصصی باشید، بیشتر اوقات وقتی قهوه را در ژاپن سفارش می‌دهید، یک ترکیب (بورندو)، یک نوشیدنی با قوت متوسط ​​که عموما سیاه سرو می‌شود و به صورت انتخابی داغ (هاتو) یا می‌آید دریافت خواهید کرد. یخی (aisu). اگر شیر می خواهید، miruku-kōhii (قهوه شیری) یا kafe-ōre (café au lait) بخواهید.

شما همچنین می توانید چای سیاه معمولی را در تمام کافی شاپ ها تهیه کنید که با شیر، لیمو یا سرد سرو می شود. اگر چای سبز ژاپنی کمی تلخ، ocha (“چای محترم”) می خواهید، معمولاً باید به یک چایخانه سنتی بروید. چای سبز که همیشه در فنجان های کوچک سرو می شود و به صورت ساده نوشیده می شود، بر اساس کیفیت آنها درجه بندی می شود. بانچا، ارزان‌ترین، برای نوشیدن روزانه است و به شکل برشته آن برای تهیه هوجیچای دودی یا مخلوط با برنج قهوه‌ای خرد شده برای گنماایچای مغزدار استفاده می‌شود. سنچای درجه متوسط ​​در رستوران‌های لوکس یا برای مهمانان مورد علاقه سرو می‌شود، در حالی که جیوکرو (قطره شبنم) درجه یک و با رتبه برتر برای مناسبت‌های خاص رزرو می‌شود. انواع دیگری از چای که ممکن است با آن روبرو شوید عبارتند از ūron-cha، یک چای با طراوت به سبک چینی، و mugicha که از جو بو داده تهیه می شود.

علاوه بر نوشیدنی‌های غیرالکلی و آب میوه‌ها با نام تجاری بین‌المللی، نوشیدنی‌های غیرالکلی دیگری نیز منحصر به فرد در ژاپن وجود دارد. احتمالاً دوست دارید Pocari Sweat، Post Water یا Calpis را فقط برای نام روی قوطی امتحان کنید.

 

 

راه چای

چای در قرن نهم از چین به ژاپن معرفی شد و توسط راهبان ذن بودایی که از کافئین آن در طول جلسات مدیتیشن طولانی خود قدردانی می کردند، رایج شد. به تدریج نوشیدن چای به یک آیین رسمی معروف به چا-نو یو یا «راه چای» تبدیل شد که هدف آن تقویت حواس در فضایی متفکرانه است. مهمترین جنبه مراسم چای خوری آدابی است که با آن انجام می شود. در این امر، شیوه ایثارگرانه در سرو چای میزبان و روشی متواضعانه که مهمانان آن را می پذیرند، است.

روح وابی که گاهی اوقات به عنوان “سادگی روستایی” توصیف می شود، در مراسم چای ژاپنی نفوذ می کند. چایخانه سنتی در یک باغ مناسب قرار گرفته است و طبیعی بودن در تمام جنبه های معماری آن مورد تاکید قرار گرفته است: در سطوح چوبی رنگ نشده، سقف کاهگلی، کف پوشانده شده با تاتامی و درهای صفحه کشویی (فوسوما) که مستقیماً روی آن باز می شوند. باغ از رنگ و خودنمایی اجتناب شود. در عوض، طاقچه، یا توکونوما، به نقطه کانونی یک شیء تزئینی، یک گل آرایی ساده یا یک طومار آویزان فصلی تبدیل می شود.

ظروف خود نیز به خلق و خوی تشریفات تصفیه شده کمک می کنند. کاسه های چای خام به دلیل اثرات تصادفی حاصل از پختن سفال مورد تحسین قرار می گیرند، در حالی که ظروف آب، کیسه های چای و ملاقه های بامبو و ویسک ها به دلیل سادگی روستایی خود ارزشمند هستند. چراغ راهنما در پشت همه اینها استاد بزرگ چای سن نو ریکیو (91-1521) بود که «پرستش ناقص» تأثیری محو نشدنی بر زیبایی شناسی ژاپنی گذاشته است.

میزبان پس از تن دادن به انتخاب وسایل و تزئینات، پودر چای سبز (ماچا) را به صورت دم کرده غلیظ و کف آلود در می آورد و به نوبت به هر مهمان ارائه می کند. کاسه را با دو دست می گیرند و در جهت عقربه های ساعت می چرخانند (به طوری که تزئینات جلوی کاسه رو به رو باشد) و در سه جرعه آرام می نوشند. پس از آن مرسوم است که کاسه را در حالی که یک گوشت شیرین خوش طعم (واگاشی) می‌نوشید، تحسین کنید، که مزه تلخ چای را خنثی می‌کند.

 

 

آداب نوشیدن

اگر با دوستان ژاپنی در حال نوشیدن نوشیدنی هستید، همیشه نوشیدنی همکاران خود را بریزید، اما هرگز نوشیدنی خود را ننوشید. آنها از آن مراقبت خواهند کرد. در واقع، بعد از هر دو جرعه می‌بینید که لیوانتان پر می‌شود. روش معمول درست کردن نان تست در ژاپنی “کامپای” است.

در بسیاری از بارها با اولین نوشیدنی خود یک میان وعده کوچک یا یک بشقاب آجیل (otōshi) سرو می‌شود، خواه آن را خواسته باشید یا نه. این معمولاً هزینه پوششی را به حساب می آورد که به صورت حساب اضافه می شود. خوب است که در شب مست شوید و با همکاران خود بدرفتاری کنید، اما صحبت کردن در مورد آن در نور سرد روز بسیار بد است.

 

 

Bentō: ژاپنی ها ناهار بسته بندی شده

هر روز میلیون‌ها ژاپنی با یک بنتو که در کیف یا کیف‌شان قرار دارد به مدرسه یا محل کار می‌روند. Bentō ناهار جعبه ای است که یا در خانه درست می شود یا از فروشگاه های سراسر ژاپن خریداری می شود. بنتوهای سنتی شامل برنج، ترشی، ماهی یا گوشت کبابی و سبزیجات است. هزاران جایگشت بسته به فصل و مکان در ژاپن وجود دارد که برخی از بهترین آنها از فروشگاه های بزرگ در دسترس هستند – همیشه یک مدل یا تصویر برای نشان دادن آنچه در داخل جعبه است وجود دارد. در مفصل‌ترین رستوران‌های خود، در رستوران‌های درجه یک، بنتو در جعبه‌های لاکی چندلایه زیبا عرضه می‌شود که هر محفظه حاوی برخی از محصولات آشپزی نفیس است. در میان زنان خانه‌دار، ایجاد طرح‌های سرگرم‌کننده از مواد خنثی برای ناهار فرزندانشان به نوعی ورزش و هنر رقابتی تبدیل شده است. جعبه‌های خالی بنتو در طیف وسیعی از طرح‌ها در بخش خانگی فروشگاه‌های بزرگ فروخته می‌شوند و سوغاتی‌های دوست‌داشتنی می‌سازند.

 

 

Kaiseki-ryōri: غذاهای تند ژاپنی

بهترین سبک آشپزی ژاپن، کایسکی ریوری، شامل مجموعه ای از غذاهای کوچک، با دقت متعادل و ماهرانه است. این سبک آشپزی که توسط سرآشپز مشهور کیوتو موراتا یوشیهرو به عنوان “فصول خوردن” توصیف شده است، به عنوان همراهی با مراسم چای آغاز شد و هنوز هم طراحی دقیق آن آیین زیبا را حفظ کرده است. در بهترین رستوران‌های کایسکی ریوری، فضای اتاقی که غذا در آن سرو می‌شود، به اندازه غذا مهم است، که همیشه بهترین محصولات فصل را منعکس می‌کند. روی تاتامی می نشینید، طوماری تزئین شده با خطاطی در توکونوما (آلکو) آویزان می شود و پیشخدمتی با کیمونو هر دوره را با ظروف چینی و لاکی زیبا سرو می کند. برای چنین تجربه ای عالی، باید انتظار داشته باشید که برای شام 10000 ین یا بیشتر بپردازید، اگرچه کایسکی بنتو در زمان ناهار گزینه مقرون به صرفه تری است که معمولاً حدود 5000 ین هزینه دارد.